Intervención creativa

Nalgún momento dámonos conta, hai algo que non gusta, que nos parece inxusto e que desexamos cambiar.

Ao mellor, pensamos que a solución máis fácil é revelarnos, de tal maneira, indo contra “ese algo”.
E outras veces incluso pensemos que non hai solución pero… ESTAMOS EQUIVOCADOS.

 

Todo ten solución, se algo se quere, está nas nosas mans cámbialo.

Mentres que uns se tiran bombas, utilizan o medo, e intentan solucionalo con armas mediante unha guerra, nos temos a posibilidade de facelo doutra maneira.

Principalmente, mediante o diálogo: unha palabra, unha frase ou un discurso, todo di. O silencio, tamén fala, pero cando estes factores non funcionan, é o momento de actuar.

Actuar con cabeza, dunha forma ordenada, cos pés sobre a terra, pensando que todos somos un. Se cada un vai polo seu lado, de nada servirá, isto ten que ser unha unión, un equipo.

Moita xente chamaralle REVOLUCIÓN,pero eu prefiro chamarlle INTERVENCIÓN CREATIVA.

Unha intervención creativa é calquer cousa que ti poidas aportar, é buscar algo orixinal e que non pase desapercibido, trátase de facer reaccionar a outras persoas ou polo menos, demostrarle que estamos aí, que, aínda que non nos escoitan, sempre nos notarán.

E disto se trata, xuntos somos a RESISTENCIA, a revolución, sós, somos paxaros sen cabeza correndo por tódolos lados sen unha meta que alcanzar.

A liberdade

Todos buscamos a liberdade, queremos ser libres.

Moitos adolescentes pensan: “cando deixe a casa dos meus país e vaia a vivir a outro lado, aí vou a ser libre.” Pero penso que se equivocan.

Ser libre non é simplemente facer o que queiras, cando queiras, donde queiras e como queiras, ser libre implica responsabilidade. Non vas a dicir “ah, que fea é esta papeleira, vamos a rompela.” Iso sería facer uso dunha liberdade non correspondida, que non che pertence.

 

 

A aguia é o símbolo co que se representa a liberdade.

 

A liberdade  tamén dá medo, dá pánico, non saber o que querer facer, nin como facer…

A liberdade é aquilo que sentes cando saes a fóra despois de moito tempo encerrado.

A liberdade é ter aquela capacidade de elixir o que queres e facerte cargo da túa elección.

É máis fácil facerlle caso a alguén que facerse caso a un mesmos pero aí está o ser libre, poder tomar as túas propias decisión sen influenciarte por nada nin por nadie.

Porque aínda que moitas  veces non o pensemos ou non nos deamos conta, somos libres dende o primeiro momento, somos libres porque estamos continuamente tomando decisións, libres porque paseamos e viaxamos por diferentes lugares, libres de ser como queiramos tanto interiormente como físicamente, porque podemos ser libres nun mundo mellor (o teu).

Sempre dicimos: “eu son libre de facer o que queira”, aí está a clave, sempre serás libre se “o que queiras facer” o sepas facer ben.

 

O xogo da vida

A maneira de ver a vida cando es rapaz a cando es adulto é moi diferente, iso non cabe dúbida, a medida que creces a maneira de ver as cousas e os teus pensamentos van cambiando.

Pero agora, se nos poñemos a pensar:

Cando es rapaz xogas a mamás e papás, a ser profesores ou médicos… xogamos a ser grandes. E todo iso, non son ensaios da vida? Non serve para un futuro? Incluso, nalgúns casos, para encamiñarte?

Hai veces, tamén, que cando eres grande, podes obsesionarte por que a vida sea tal cal coma a pensabas, xogando.
Realmente é difícil, en ambos casos hai regras que debemos cumprir , non existe ningún xogo sen elas.  Pero, cando es grande, é posible xogalo cas mesmas regras? Acaso non é eso, ser infantil?

Ás veces pregúntome: canto hai nun neno do adulto que será? Canto hai nun adulto do neno que fui?

Ser grande é xogar a un xogo que parece coñecido, pero non o é.

Despois de todo, cada un marca o seu camiño, con maiores ou menores dificultades, pero pódese conseguir chegar ao final. Todo está nun mesmo.

Pero dentro disto, hai unha gran diferenza no xogo:
Cando es rapaz non hai consecuencias, remata o xogo e os soldadiños que perderan na batalla volven á caixa e ao seguinte día xa están listos para unha nova guerra, pero na vida real, no xogo dos “maiores”, fin do xogo significa FIN DO XOGO.

Unha de preguntas (2)

“Supostamente” todo mundo pode expresar a súa opinión, sempre dunha maneira educada e respetuosa, aínda que isto non sempre se cumpre. Pero, ata que certo punto é isto certo?

 

Gustaríame saber diferentes opinión para poder sacar as miñas propias conclusións. Xa que, últimamente, non estou vendo isto. Aínda que España se considere un país “libre de expresión” (por iso se trata, supostamente de novo, dunha democracia) que certos detalle fanme dudar e facerme pensar de que, en realidade, é un disfraz.



Somos como somos?

Cantas veces escoitamos dicir: son como son a quen lle guste ben e a quen non…

Estou de acordó por unha parte, está claro que unha serie de calidades definen quen ti es pero é unha forma, dende o meu punto de vista (esto sempre), incorrecta de expresarse.
Porque un  non debe encerrarse nos seus pensamentos, debe estar aberto a novas suxerencias, a novas ideas, romper a súa rutina.
Non todo é branco ou negro, SEMPRE hai matices aínda que no lo queiran inculcar doutra maneira.
Todos temos os nosos defectos e virtudes que nos definen.
Cando alguén que che aprecia che di tes que cambiar” é porque algo tes que cambiar, tratar de modificar queles actos, aquelas actitudes, que desagradan.
Claro está que NADIE é perfecto pero cantos menos defectosteñamos máis acentuadas serán as nosas virtudes.
Tratar de escoitar diferentes opinión e elixir a que consideres mellor, con criterio propio, decidido.

Somos como somos porque queremos ser así, nadie nos obliga (pode que inflúa aínda que depende de ti) pero, ás veces, hai que ponerse a pensar en ti e preguntarte: Quen son?