A chegada dun novo ano

Cando un ano máis remata, a xente adoita propoñerse a facer moitas cousas: que si deixar de fumar, adelgazar, ir ao ximnasio (o típico) ou viaxar, estudiar un idioma, buscar traballo… é dicir, márcanse obxectivos que ao final serán cumplidos ou non, depende da persoa.

O caso é que buscamos estas fechas para cambiar algo que, realmente pódese facer calque día (pois un 4 de marzo levanteime e decidín que para estar en forma saliría correr polas mañás tres veces á semana, por exemplo).

Realmente finde ano é un cambio máis de fecha, é tomar as 12 uvas correspondentes, é brindar con todos aqueles do teu arredor…

Inconscientemente (ou non) estás recibindo un novo ano no que non sabes que pode suceder, Xa que, se analizas todo o ano pasado, moi poucas cousas foron esperadas.

Todos esperamos algo do novo ano! As veces, sen decatarnos de que certos casos dependen moito de nós, e outros nada.

Poucos din “pois a seguir como estábamos”, e moitos din “con tal de que non sexa peor”… Ante un evento así sempre hai que buscar o lado positivo, xa que por iso facemos tanta festividade.

E xa que estamos a pedir, e todos piden: eu non pediría nada para min, nin sequera a lotería, nin a frase feita de “a paz mundial”; eu pediría “cambios”, un cambio que envolva a todo e a todos.

Un cambio de actitude para aqueles que non o ven claro ou inseguros, para aqueles que só pensan en sí mesmos e para aqueles que só saben facer o mal.

Un cambio de situación, non só é “nestes tempos” senón “dende sempre” que existen familias que o están pasando mal.

Un cambio, en breves palabras, na e da humanidade.

Como non depende de min, nin sequera dunha masa de persoas, senón de todo o mundo, só quedara na miña mente e sempre, na miña esperanza.

FELIZ ANO! ;)

O Nadal!

Nesta época tan esperada por moita xente, onde a maxia do creer, a alegría e a ilusión xúntanse para formar o Nadal.
Unha época de descando mental, de comilonas enormes disfrutándoas en familia, xunto cos teus, de mirar pola ventá e ver as rúas alumadas e cheas de vida.

Adultos e nenos viven alonxados de problemas, preocupados polos regalos que están por vir. Os mais pequechos senten unha mezcla de ilusión e medo por ver se reibirán aquel agasallo que tanto desexaban recordando como se portaron este ano.

Todos facemos unha viaxe a aquela historia que se contou, sexamos creentes ou non, chegamos ata o portal de Belén vendo como os Reis Magos lle traen  ouro, mirra e incienso ao neno Xesús. Tamén nos subimos no trineo de Papá Noel xunto co seu gran saco de regalos. Adentrámonos entre o medio das nubes e chegamos a ver a estrela fugaz nunha noite escura e clara á vez.

É unha fecha onde ves a sonrisa na cara de tódalas persoas, facendo un paréntesis a vida real para posicionarse nese momento onde o malo non pasa e a ledicia dun mundo fai presenza.

 

 

Nun nadal de 2004....

Como son unas fechas especieais, eu tamén quixen facer una entrada especial! Por iso, busquei a unha "rapariga" que me axudara con isto do Nadal, e velaquí o seu pensamento:

 

O nadal é unha fecha na que todos e todas disfrutamos coas nosas familias, descansamos, reímonos, comemos… e todo iso xuntos.

Nunha etapa na que todos estamos ilusionados para que Papá Noel e os reis traian regalos, e non carbón, estamos agardando ese día.

Cando chega ese día todos queremos ver a esa xente, pero nosos país dinnos que se quedamos despertos non traerán nada, así aínda temos medo e cerramos os ollos sen sono.

Un día cando nós queramos ir a fóra, saes e ves a un puro Nadal, ves un inverno, ves unhas luces preciosas, ves o que noutras épocas non ves.

É con todo iso dito, desexovos a todos e todas un: Bo Nadal!

 

O dito, e xa dun xeito máis persoalizado, como din na miña terra: Felis Navidá! J

 

 

 

 

A adición

Que é unha adición? Unha adición é eso que necesitas si ou si. Ou é esa acción necesaria de realizar para frear as túas ansias, a túa cabeza. O que é adicto está atrapado a “eso” que non o deixa ser libre.
A maioría das adicións, por non dicir todas, son malas.

O tabaco, ten máis de catro mil substancias tóxicas e máis de seiscentos aditivos con só un obxectivo: Volverte adicto!Cantos máis haxa, máis ricos se volven. O peor é que a xente é consciente disto, e a pesar de sabelo, seguen consumindo.

 

 

Nos anos 60, case ninguén sabía que fumar facía mal, era algo que se vía, algo así como levar o pelo de punta; había xente que o levaba e outra non. Agora, na actualidade, ninguén o ignora e é aquí cando me pregunto: Que poderoso poder (vaia a redundancia), leva a facer algo a sabendas de que che fai mal?

Non che dan ganas de dicir: hei, desperta! Que fumar non é guai, non ten nada positivo: produce cáncer e outras enfermidades, é caro, deixache os dentes podres, a cara desfeita, desprendes un olor horrible e o peor, molestas aos demais. Pero, a pesar diso, cada vez comézase dende máis novos, nesta xeración que crece cada vez máis rápido.

Pero non só hai adictos ao tabaco nin ao alcohol, hai adictos ao traballo, á comida, ás persoas, á soidade…

Hai algo que relaciona a tódolos adictos: creen que cando realizan ou toman a súa droga, xa está, remata a necesidade pero, en realidade, é o comezo, que irá crecendo ata volverse insoportable e amarrarche polo resto da túa vida se non eres o suficientemente forte como para vencelo.

Caendo derrotado

Unha sensación agridulce, gris por onde a mires, mostrando a cara que nunca queres ver. A sensación de derrota só pode ser expresada polos que, alguna vez, caeron derrotados.

Inevitablemente cando alguén gaña, outro perde. Sempre foi así e, a pesar de poder sacar o positivo, a sensación que che produce queda aí, intercalada no medio de ti, recordándocho en cada instante, como un ir e vir na túa cabeza.

Cando se trata nun equipo ou nun grupo de xente, é máis fácil lévalo. Apóianse uns aos outros e a derrota sempre é de todos.

Pero, como isto non se trata só dun caso deportivo nin colectivo, cando só se trata de ti, das túas propias leis persoais, cando sabes que poderias facelo mellor, e miras ao teu arredor vendo que outros si puideron dis: Por que eu non? Por que non fun capaz?

Podes chegar a dubidar de ti, a túa consciencia segrega un montón de pensamentos incontrolados e as túas gañas de sair correndo, berrando, chorando incrementan a cada paso.

Pero é aí, cando alguén che levanta a cabeza, animándoche, dándoche a ver que o lograrás a próxima vez e que, non hai tal crisis para unha vida chea de voltas e sucesos. A pesar de todo, sabes que o tempo cura todo e guiarache polo teu camiño, pero nese momento sabes que estás así, caéndo derrotado.

Unha de preguntas (3)

Ser ou non ser egoísta? Esa é, neste caso, a cuestión.

Unhas veces por moito e outras veces por pouco.

“Fagoo por ti” que implica que non se fai por un mesmo, é un claro exemplo de non egoísmo. É un acto de fala realizativo, o que sei di, faise.

Pero cando das e das e non recives? Cando tentan levar un control sobre ti? Nese caso, non deberiamos de ser un pouco egoístas?

 

 

E no caso contrario: moitas veces somos moi egoístas cos nosos país, por exemplo, deberíamos decatarnos de que gracias a eles estamos aquí, o feito que vivamos donde vivimos, vistamos o que vestimos… Eles encárganse de darnolo todo, tanto o abstrato coma o físico. E teriamos que pensar máis en eles e menos en nós, que aínda que non o digan, eles tamén o padecen.

Hai un montón de casos,,, Opinións,,,,

As voltas da vida

Unha vez máis adéntrome a falar sobre a vida. Pero o certo é que cada vez sorpréndeme máis.
Moitas veces non nos decatamos do que realmente está sucedendo, que o tempo pasa e pasa, e cando nos queremos dar conta, un ano máis rematou.

Pasamos de non saber nada, a saber de todo en milésimas de segundo. Fai nada estabas dunha maneira e agora, xa estás de outra.
A vida sorprende de tal maneira que nin tempo che dá para facelo.

 

A vida está formada por un montón  de situación expontaneas que che fan dar xiros inesperados, cambios sorprendentes e alguna que outra volta.

O certo é que coa cantidade de cousas que podemos facer actualmente, aínda digamos que nos aburramos… colle un libro, mira unha película, bótate a correr…

Como xa dixen, a vida está para vivila e, simplemente vivíndoa, poderás dicir, ao final, que valío a pena.

Vivése de moitas maneiras, seguindo o teu guía, o teu camiño, pero as veces, necesitas saltarte algo, soltarte, desviarte por un momento, vivir experiencias novas e emocionantes, ver máis aló. Para poder ao final mirar atrás e ver os teus erros, as túas vivencias para seguir continuando polo camiño axeitado.

Parece mentira que co fácil que é o fagamos tan difícil. Pero parece que é, precisamente como moita xente di, “lei de vida”.

As Apariencias

Dende sempre tense a manía de prexuzgar a xente polo seu aspecto.
Encántanos criticar, mirar e analizar cada detalle, atopando defectos…
E cando se conoce máis profundamente , estes convértense en virtudes.

Sempre se ve o lixo no ollo axeno.
Quizás o problema estea nas modas, quizás estea na nosa mentaliade ou incluso na nosa educación… pensó que é un problema da sociedade.
Teríamos que aceptar que cada un, é como é, tal e como é: Se é gordo ou delgado, se viste de negro ou de cores, se ten o pelo castaño ou verde…

Porque a personalidade ao final atópase no máis profundo fondo, incluso moita xente non sabe nin como é. Para coñecer a unha persoa moi ben fai falta moitísimas horas de convivencia continua.

O de fóra, como outras veces dixen, é un simple envoltorio do cal podemos presumir de moitísimas maneiras pero nunca lle gañará ao caramelo.
Aquela persoa que se aguanto una súa liña, pasando do que lle dixeran, esa persoa recibe a miña máxima enhoraboa

Non podes quedarte prisioneiro do que van a decir porque senón nunca serás ti.

Salvando á Humanidade. O Aliado (2)

Que é un aliado?
Un Aliado é todo aquel que nos vén a salvar de todo o que nos afecta, que nos fai mal, incluso de nós mesmos, que nos guía polo camiño, que nos fai reaccionar e ver aquelo que antes nin sequera sentíamos.
É aquel que nos devolve a nosa imaxe, que nos dá luz na máis profunda oscuridade, é o que nos saca do pozo.

 

 

Un aliado sempre está, o difícil é velo, e percatarnos de que necesitamos axuda, de que sempre haberá alquén quen esté disposto a poñer esa man.

Un aliado é un escudo, un seguro, un protector; un aliado é quen nos axuda a volver a ser.

Un aliado é un compañeiro, un amigo, un familiar, un amor…un descoñecido ao mellor, ou unha persoa inesperada… todo eso e moito máis é un aliado.

 

 

Salvando á Humanidade. O Aliado

Todos vivimos no mesmo mundo, todos temos a nosa disposición a natureza e todos, suponse, que temos o mesmo obxectivo: vivir.

Pero sen embargo vemos actos inexplicables, actos vacios, cheos de odio e oscuridade, actos que mellor non nomear.

Pero se a creación foi un acto violento, caótico. Por que lle vamos pedir á humanidade que non o sexa?

 

Os seres humanos son seres extranos, moi particulares e especiales que poden facer estalar centos de reaccións, que en moitos casos, no lugar de buscar a felicidade, provócanse a sí mesmos e aos que lles rodean, todo o contrario.

É inexplicable, é absurdo, pero está aí, pasando constantemente…

Buscando ese algo que o outro ten, intentando ridiculizar, facéndose dano a sí mesmos, xogando cos demais, tratando de cambiar algo que non lles afecta…

Vidas valeiras de vida, cheas de oscuridade sumerxidas no máis profundo vacío.

Pero será posible cambialo? Haberá un algo que os faga cambiar? Será unha maneira de chamar atención, de pedir axuda?

Será que necesitan un Aliado?



O regreso

O regreso é algo significativo, algo que nunca pasa inapercibido.

O regreso de alguén querido, o regreso de algo inolvidable, o regreso dun momento de gloria…

Quen regresa, algo quere, algo espera.

A moitos alegraralles, a outros non lle chistará e a algún non lles importará.

Nun regreso sempre hai reacción, xa que é unha acción, un acto imborrable que nalgúns casos sorprende, e noutros espera.

Un regreso pode ser agradable, sorprendente, fastidioso…

Trátase de buscar reaccións, é a volta “dun algo” que xa pasou e que, ás veces, nin tempo lle dou.

E nalgúns casos, o que se necesita, é que alguén que significou moito e acabou en nada, regrese, aínda que sexa cun simple perdón facéndoche sentir e dándoche que pensar.

O regreso surge dando resultados positivos ou negativos producindo cambios.

Eu só espero que este regreso, sexa bo.

Regresando...

Unha de contos (2)

Sempre recordarei ese día, non só polo que sucedeu, senón polo que supuxo. Xa case era hora de cear, os raios de sol cada vez eran máis débiles e as montañas estaban a punto de tapalo completamente.
Eu estaba entrenándome para unha “loita de paus” (tratábase dun enfrontamento cun pau longo entre dous guerreiros para poder ser, nun futuro, grandes combatentes), cando recibín un golpe e caín ó chan. Na miña cabeza, no meu interior, despois dese día sempre estaría presente unha voz, aquela voz grave e forte dicíndome, sempre, que xamais me rendira, que perder non significa que o xogo remate senón unha nova oportunidade para volver a empezar. Que caer implica levantarse e que rendirse implica cobardía.
Nese intre, sen saber que facer nin como actuar, puiden sentir unha man fría pero, ao mesmo tempo, cálida sobre o meu ombreiro.  Si, era el.
Como non, aínda recordo  esa conversa, eu era un neno alto e delgado e el, el era un home dos pes á cabeza, un guerreiro ao cal admirabamos e todos desexabamos ser como el, pero a vida non llo puso fácil e tivo que loitar e sufrir a pesar de que todo aquilo o levase por dentro. Loitou contra grandes cabaleiros os cales, naqueles tempos, parecían invencibles, apoderouse das máis fermosas terras pola súa implicación no traballo, conseguiu que todas as doncelas suspiraran ao velo pasar. Con tan só dez anos, xa percorrera máis da metade do noso territorio en busca de aventuras e, o máis importante, sempre foi cá verdade por diante facéndose  cargo dos seus actos o que demostraba que detrás dese aspeto frío e serio, se escondía unha grandísima persoa.
Cando eu cría que non había nada polo que loitar, que todas as esperanzas estaban perdidas, el abriume os ollos e axudoume a convertirme no home que hoxe en día son, Edmum Baller, cabaleiro da mesa redonda. Antes, un simple plebeio, agora un guerreiro,  e grazas as súas  palabras:
- Neno, a todo o mundo lle gustaría que llo entregaran en bandexa,  pero a vida, grazas   a Deus, non é así. Sería todo moi aburrido, non cres? Non habería nada polo que loitar. Haberá momentos bos e malos, incluso algúns nos que te preguntes por que estás aquí,  pero cando estás aí e non sepas que facer, nin por que pelexar, recorda:  tras as nubes o ceo sempre é azul.

Esa frase, quedoume grabada coma lei de vida, e a partir dese día conseguín ser feliz, porque a felicidade está nas pequenas cousas, nos pequenos detalles. A felicidade pode estar en mil sitios esperando a ser atopada. Nese día comprendín, que non todo é tan malo como parece que depende da túa actitude e pensar sempre en positivo, a base está na  mente.
E recordar sempre, que a persoa máis importante da túa vida, eres ti!

 

Intervención creativa

Nalgún momento dámonos conta, hai algo que non gusta, que nos parece inxusto e que desexamos cambiar.

Ao mellor, pensamos que a solución máis fácil é revelarnos, de tal maneira, indo contra “ese algo”.
E outras veces incluso pensemos que non hai solución pero… ESTAMOS EQUIVOCADOS.

 

Todo ten solución, se algo se quere, está nas nosas mans cámbialo.

Mentres que uns se tiran bombas, utilizan o medo, e intentan solucionalo con armas mediante unha guerra, nos temos a posibilidade de facelo doutra maneira.

Principalmente, mediante o diálogo: unha palabra, unha frase ou un discurso, todo di. O silencio, tamén fala, pero cando estes factores non funcionan, é o momento de actuar.

Actuar con cabeza, dunha forma ordenada, cos pés sobre a terra, pensando que todos somos un. Se cada un vai polo seu lado, de nada servirá, isto ten que ser unha unión, un equipo.

Moita xente chamaralle REVOLUCIÓN,pero eu prefiro chamarlle INTERVENCIÓN CREATIVA.

Unha intervención creativa é calquer cousa que ti poidas aportar, é buscar algo orixinal e que non pase desapercibido, trátase de facer reaccionar a outras persoas ou polo menos, demostrarle que estamos aí, que, aínda que non nos escoitan, sempre nos notarán.

E disto se trata, xuntos somos a RESISTENCIA, a revolución, sós, somos paxaros sen cabeza correndo por tódolos lados sen unha meta que alcanzar.

A liberdade

Todos buscamos a liberdade, queremos ser libres.

Moitos adolescentes pensan: “cando deixe a casa dos meus país e vaia a vivir a outro lado, aí vou a ser libre.” Pero penso que se equivocan.

Ser libre non é simplemente facer o que queiras, cando queiras, donde queiras e como queiras, ser libre implica responsabilidade. Non vas a dicir “ah, que fea é esta papeleira, vamos a rompela.” Iso sería facer uso dunha liberdade non correspondida, que non che pertence.

 

 

A aguia é o símbolo co que se representa a liberdade.

 

A liberdade  tamén dá medo, dá pánico, non saber o que querer facer, nin como facer…

A liberdade é aquilo que sentes cando saes a fóra despois de moito tempo encerrado.

A liberdade é ter aquela capacidade de elixir o que queres e facerte cargo da túa elección.

É máis fácil facerlle caso a alguén que facerse caso a un mesmos pero aí está o ser libre, poder tomar as túas propias decisión sen influenciarte por nada nin por nadie.

Porque aínda que moitas  veces non o pensemos ou non nos deamos conta, somos libres dende o primeiro momento, somos libres porque estamos continuamente tomando decisións, libres porque paseamos e viaxamos por diferentes lugares, libres de ser como queiramos tanto interiormente como físicamente, porque podemos ser libres nun mundo mellor (o teu).

Sempre dicimos: “eu son libre de facer o que queira”, aí está a clave, sempre serás libre se “o que queiras facer” o sepas facer ben.

 

O xogo da vida

A maneira de ver a vida cando es rapaz a cando es adulto é moi diferente, iso non cabe dúbida, a medida que creces a maneira de ver as cousas e os teus pensamentos van cambiando.

Pero agora, se nos poñemos a pensar:

Cando es rapaz xogas a mamás e papás, a ser profesores ou médicos… xogamos a ser grandes. E todo iso, non son ensaios da vida? Non serve para un futuro? Incluso, nalgúns casos, para encamiñarte?

Hai veces, tamén, que cando eres grande, podes obsesionarte por que a vida sea tal cal coma a pensabas, xogando.
Realmente é difícil, en ambos casos hai regras que debemos cumprir , non existe ningún xogo sen elas.  Pero, cando es grande, é posible xogalo cas mesmas regras? Acaso non é eso, ser infantil?

Ás veces pregúntome: canto hai nun neno do adulto que será? Canto hai nun adulto do neno que fui?

Ser grande é xogar a un xogo que parece coñecido, pero non o é.

Despois de todo, cada un marca o seu camiño, con maiores ou menores dificultades, pero pódese conseguir chegar ao final. Todo está nun mesmo.

Pero dentro disto, hai unha gran diferenza no xogo:
Cando es rapaz non hai consecuencias, remata o xogo e os soldadiños que perderan na batalla volven á caixa e ao seguinte día xa están listos para unha nova guerra, pero na vida real, no xogo dos “maiores”, fin do xogo significa FIN DO XOGO.

Unha de preguntas (2)

“Supostamente” todo mundo pode expresar a súa opinión, sempre dunha maneira educada e respetuosa, aínda que isto non sempre se cumpre. Pero, ata que certo punto é isto certo?

 

Gustaríame saber diferentes opinión para poder sacar as miñas propias conclusións. Xa que, últimamente, non estou vendo isto. Aínda que España se considere un país “libre de expresión” (por iso se trata, supostamente de novo, dunha democracia) que certos detalle fanme dudar e facerme pensar de que, en realidade, é un disfraz.



Somos como somos?

Cantas veces escoitamos dicir: son como son a quen lle guste ben e a quen non…

Estou de acordó por unha parte, está claro que unha serie de calidades definen quen ti es pero é unha forma, dende o meu punto de vista (esto sempre), incorrecta de expresarse.
Porque un  non debe encerrarse nos seus pensamentos, debe estar aberto a novas suxerencias, a novas ideas, romper a súa rutina.
Non todo é branco ou negro, SEMPRE hai matices aínda que no lo queiran inculcar doutra maneira.
Todos temos os nosos defectos e virtudes que nos definen.
Cando alguén que che aprecia che di tes que cambiar” é porque algo tes que cambiar, tratar de modificar queles actos, aquelas actitudes, que desagradan.
Claro está que NADIE é perfecto pero cantos menos defectosteñamos máis acentuadas serán as nosas virtudes.
Tratar de escoitar diferentes opinión e elixir a que consideres mellor, con criterio propio, decidido.

Somos como somos porque queremos ser así, nadie nos obliga (pode que inflúa aínda que depende de ti) pero, ás veces, hai que ponerse a pensar en ti e preguntarte: Quen son?

O escudo

 

 



Un escudo é a arma defensiva máis antiga empregada para protexerse fronte un ataque.

Pero, quizais, teña un significado máis metafórico:

Cando nos sentimos amenazados, candos sentimos medo, ante situación inesperadas….utilizamos unha coraza, escudámonos.

Para tapar a nosa personalidade, as emocións, o que pensamos…

Moitas veces , somos o escudo doutra persoa e en outras ocasión escudamos a persoa equivocada e non merecida.

E outras veces escudámonos tanto que acabamos presos da nosa coraza, sos detrás do noso propio escudo.

Ao fin, do que se trata é de protexerse a un mesmo pero, ás veces, é necesario retiralo, deixarte ver, enfrentarse aos medos sen ninguna coraza, sen ningún escudo, desarmarnos, tirarnos ao mar,,,sen salvavidas!

A vida

Durante anos moita xente se pregunta sobre o sentido da vida.

Estamos aquí cun destino marcado? Ou simplemente somos unha creación?
Dende o meu punto de vista, a vida está para vivila e intentar conseguir o que queremos para dicir ao final que o camiño percorrido o facemos nos mesmos.
O tempo pasa e a xente cambia. Sacamos fotos para inmortalizar o tempo, a min servénme, non só como un recordo, senón para ver a evolución:

 

Ao final séguese sendo o mesmo, cos mesmo rasgos, o que cambia é a maneira de pensar e ver as cousas.

O pasado está como recordo. Mirar atrás e ver aquela palabra non dita, o abrazo que che saíu, o enfado que che marcou, os lugares recorridos, a pataleta por un simple xeado ou o salto de alegría por ver ao teu equipo gañar…
O presente, agora tan cercano escribindo esta palabra, e tan lonxe, como que xa pasou.
E o futuro, do cal, non podo falar, gústame planear pero ata certo punto, aínda que espero que sexa bo.
Do que podo falar é do de atrás, agradecer a cada persoa que me dedicou o seu tempo, a que me fixo chorar e a que me deu a benvida.
E algo que aprendín nesta tempada: que as persoas boas non se atopan tan lonxe, só tes que atopar o lugar adecuado.
Vivir a túa vida e preocuparte pola túa. E recordar sempre, o máis importante disto:
Non existe outra perdoa por enriba, porque ti eres, o único protagonista, da TÚA VIDA!

Alcanzar os teus soños

Unha vez, un  profesor díxonos (a todos da clase) que se ti queres algo de verdade, e  que, aínda que a medida que avances sexa  máis complicado, conseguiralo,.

Isto recórdame a cantidade de soños que cada persoa pode ter, e que considera como imposibles. Non hai nada, que outros podan facer, imposible para ti.

Márcate obxectivos, cada vez maiores.

Se podes dar tres pasos, non deas dous, dá catro. Xa que, 2 +2 non sempre é catro, por moito profe de mates que diga o contrario.

Confía en ti, porque  aínda que o corpo poda se a cabeza non quere… Eres capaz de iso e máis.

Deixa fóra os teus prexuizos, expulsa os medos e olvídate do fracaso. De todo se saca o lado positivo.

Sexa o que sexa, despexa a mente, esfórzate día a día poñendoo todo da túa parte, se ti podes non deixes que cho fagan,,,seguindo unha serie de pasos terás a certeza de que, se algo se quere e se desexa moito, non existe barreira posible que poida destruir ese algo máis aló dos soños. Verás, ao final, os teus soños feitos realidade.

Un mundo feliz

Hoxe vou falar sobre un libro que lin fai pouco. “Un mundo feliz” de Aldoux Huxley.
E para iso vou tema por tema. O principal de todo: A felicidade.
Todos buscamos ese sentimento abstracto que nos completa, eso que necesitamos para vivir a vida dunha maneira agradable.
No mundo do libro, todos (ou case) eran felices, cada un coa súa misión, pero que considero aburrido. Non me imaxino que a xente me sirva e me dea todo feito (xa que para min, algo o esforzo para ó final conseguir lograr algo é unha das partes desa felicidade) nin que o faga eu para ninguén.
Algunha xente pasa a vida esperando a felicidade, pero é que hai que ir a buscala, porque sempre está aí, esperando a ser atopada.
A felicidade é algo tan simple que nin conta nos damos que está aí.
Nun bico, nunha aperta, nunha sonrisa, nunha charla ou incluso en atopar un xoguete de cando eras rapaz.
Ante un momento triste, todos temos o noso soma.
O soma é coma aquela aspirina que tomas cando che doe a cabeza.
Nese mundo para non sentir, non pensar, utilizaban o seu soma pero é que na realidade facemos igual.
Atiborrarse de traballo, falar con alguén de algo que non che interesa, ver unha peli, escoitar unha canción, poñerte a bailar sen control… distraerte ó fin.
O que moitas veces hai que facer, e que os habitantes dese mundo terían que facer é deixar de lado o seu soma, deixalo para atoparse a eles mesmos, porque debaixo do soma, está o que somos, o que queremos e o que sentimos, é enfrentarse a ese algo e que doia, sen anestesia.
Porque o que realmente importa ao final, é o que nos fará desaparecer eses “pantasmas” e ser fiel a un mesmo e gritar ben forte “NON HAI TAL CRISIS”.
Levar a vida como ti queres (e poidas) sen preocupacións, sen dor, sen soidade, con felicidade,  unha vida relaxada… Para iso, hai que dicir adios ao que nos fai mal e ola a todo aquilo que nos completa e nos fai sentir cheos.
Dende o meu punto de vista e o que eu penso é que a xente dese mundo vivía nunha especie de soño.
Nunha utopía cerrada de pensamentos, onde o que necesitaban era espertar, saír do bunquer onde se está tan cómodos. Porque se a vida é soño alguén se apodera dela. Nesesitarían romper a súa burbulla e atopar a chave, porque a vida real, a de verdade, comeza cando abrimos os ollos e deixamos de soñar.
Xa que hai que distinguir entre vivir os teus soños, e soñar cunha vida irreal.