O Impacto das TIC

Non marchei, tan só desaparecín por unhas semanas. Entre traballos e exames estou bastante liada ultimamente e sen a inspiración necesaria. É por isto que aproveito para "inaugurar" unha nova sección neste blog. Como xa dixen, quero informarme sobre certos asuntos e crear un comentario crítico e fundamentado. Pois aquí vai o primeiro.

Vale, teño que recoñecer que non o fixen ahora! Foi un pequeno traballo para unha materia que cursei o ano pasado na universidade. Como se pode supoñer, sobre as TIC. Pero é un claro exemplo do que quero facer.

É bastante longo así que creo que compensará estas semanas sen nada, e estas que veñen tamén, -pois aínda non rematei- pero queda pouco. Aí vai:

Antes de centrarme no impacto que as TIC causaron e seguen causando na sociedade e na educación hoxe en día, vexo preciso botarlle unha vista ao pasado, e non moi afastado, para ver o gran cambio que sucedeu na humanidade ante o impulso da tecnoloxía.

Non hai que voltar moitos anos atrás para ver a gran diferenza de como vivían antes a como o facemos agora. Con tan só preguntarlle aos nosos pais, decatámonos de como se transformou o mundo nunhas cantas décadas, e neste traballo voume centrar no  campo da  comunicación e a  información.

 UN ANTES E UN DESPOIS

Esta pequena análise fíxena con respecto ao meu pobo, posto que se este evolucionou notablemente, de igual xeito, ou incluso máis o fixeron as grandes cidades. De como a tecnoloxía impactou na vida dos nosos pais (aproximadamente 40 anos atrás) tendo como fontes directas aos meus propios:

Fai unhas cantas décadas atrás, para establecer comunicación con calquera, era preciso atoparte con esa persoa, e se esta non estaba no mesmo territorio ca ti, empregábanse as cartas, que podían tardar días ou incluso meses (dependendo da distancia) antes de chegar ao seu destinatario. A carteira, ditaba todos os días (salvo fin de semana) os nomes dos remitentes nun local, onde acudían aquelas persoas que esperaban noticias de fóra.

En canto ao teléfono, só había unha liña a través da cal conectarse, polo que unicamente se dispoñía dun teléfono público do que se ocupaba unha única persoa, quen tiña que ir casa por casa, para contactar coa persoa á que ía destinada a chamada. Poucos dispoñían de coches propios, e a xente desprazábase por medio de autobuses e taxis.

Na escola, cincuenta rapaces xuntos de distintos cursos,  estaban rexidos por un só mestre. Este seguía o libro de texto e apoiábase do encerado para explicar algunha lección. Os alumnos dispoñían de cada súa libreta, así como lapis e bolígrafo.

Para saber o que pasaba fóra, só se dispoñía dun periódico que traía un bar e para poder ver a televisión, a xente pagaba unha especie de entrada, mentres que os nenos tiñan que comprar pipas para poder ver unha película (caso aparte é que en inverno, a luz marchaba cada dous por tres durante horas, o que dificultaba este medio de ocio ou información).

Pero co paso dos anos, pouco a pouco, foron aparecendo tecnoloxías máis avanzadas que nos fixeron decatarnos de que un cambio social se podía estar dando. Así pois, a irrupción de internet na década dos 90 foi clave para que a nosa vida se transformara drasticamente e, actualmente, o avance tecnolóxico dos últimos anos achéganos, tal vez, nunha nova era da información e a comunicación.

 OS DIFERENTES MEDIOS DE COMUNICACIÓN

Actualmente como mostra o vídeo Sociedad de la Información en España (2014),  internet crece día a día instalándose na maioría dos fogares aportándonos gran cantidade de información e novos recursos, así como diferentes zonas web para establecer contacto con outras persoas do mundo tales como  redes sociais, blogs ou foros. Pero non só isto foi o gran detonante, senón que a aparición dos  smartphones, fixeron que a nosa vida se convertera cada vez máis dixital. Estes dispositivos son móbiles intelixentes que nos permiten un acceso instantáneo a internet e poder acceder a gran cantidade de posibilidades que nos ofrece. Agora vivimos pegados a el esperando a contestar a cantidade de mensaxes (a maioría deles sen importancia) que nos chegan ao WhatsApp posto que o envío e chegada se produce no momento. Se nos perdemos, non pasa nada, temos GoogleMaps para ubicarnos. Na hora de comprar un produto, cada vez máis xente o fai por Internet, xa que ten unha gama alta de elección ademais da suficiente información á nosa disposición. Xogos, redes sociais, acceso ao correo, detector de cancións, conta quilómetros, e outras aplicacións fan que todo estea á disposición, agora máis que nunca, das nosas mans.

Unha vida aparentemente máis fácil, pero ao mesmo tempo tamén máis perigosa e arriscada, xa que internet está presente en todos os ámbitos do noso día a dá: traballo, estudos, familia, amigos... facéndonos unha identidade dixital.

            Y hoy nuestra identidad digital se a cerca más a la realidade del quiénes somos y el cómo somos, atendiendo no sólo a la información que nosotros gestionamos sobre nosotros mismos, sino también a la que los demás usan y crean de nosotros. (Bartolomé y Grané, 2013, pp.79)

A INFORMACIÓN A DÍA DE HOXE

Posto que toda a nosa información pode ser atopada por calquera persoa do mundo e interpretada de distinto xeito, pode dar lugar a prexuízos e comentarios de todo tipo. Agora, todos temos a posibilidade de  crear contido para que sexa visto por calquera, é dicir, todo o que queiramos expoñer ao mundo é posible con tan só un “click”. Miles e millóns de mensaxes son compartidas ao longo do día por medio dos usuario da rede.

Isto lévanos a atender á información que podemos atopar. Diferentes puntos se poden tratar neste aspecto (Bartolomé e Grané, 2013) como son a tendencia a ler o primeiro que atopamos, que nos pode proporcionar un coñecemento erróneo sobre determinado tema; os contidos poden cambiar e incluso desaparecer;  o aumento da potencialidade de información, que vai crecendo; o problema das autorías, moitas veces descoñécense quen é o autor de “X” documento, posto que poden ser copiados, modificados ou editados por outras persoas.

É aquí onde quero facer mención á educación, dos cambios que se deron e poden dar, tras a aparición das novas tecnoloxías que hoxe coñecemos. Existe pois, un debate amplo e certas interrogantes no campo do coñecemento, valores... para a introdución destas tecnoloxías na escola. A educación debe axustarse aos novos avances pero estes non deben afectar ao fin propio desta identidade. (Cañellas Cabrera, 2006).

O IMPACTO NA EDUCACIÓN E PROPOSTAS

Quizais, o sistema educativo que ata agora se vén dando, quédanos un tanto antigo, e non porque os seus métodos sexan malos, senón porque agora existen outros novos para melloralos. É por isto, que o fomento das TIC nos centros escolares son interesantes e incluso necesarios para a mellora da calidade da educación. Os nenos, están fartos do sistema tradicional que o profesor asume por natureza (Bartolomé y Grané, 2006) tales como, asumir o currículum tal cal, sen cuestionalo nin matizalo; o profesor dita as actividades; o alumno escoita, e será avaliado; a interacción entre alumnos autorizada polo mestre, etc.  Polo que  estas novas tecnoloxías poden dar lugar a que os alumnos teñan ganas de aprender, estean motivados, e potencien o seu coñecemento, así como saber buscar información relevante da que non o é. Así, tal como di Montes Molina (2010, pp.74), os mestres deben propor “nuevos retos y más ambiciosos como proporcionar al alumnado un conocimiento que le sea útil en su vida diaria, con unos contenidos actuales, atractivos  que llamen su atencion y hagan implicarse en su educación”, desta maneira formaranse alumnos competentes.

Moitas e diferentes actividades se poden realizar co emprego das TIC. Eu aquí quero expoñer algunhas que creo que poden ser interesantes como:

·         A exposición de traballos relacionados coa materia, mediante a axuda dun proxector e dun PowerPoint realizado polo propio alumnado.

·         Clases interactivas e prácticas, na que os alumnos comente e debatan entre eles e co profesor. E que para o seu desenvolvemento poidan facer referencias en internet, ou incluso traer o seu propio dispositivo electrónico.

·         A mellora na busca de nova información –saber separar a relevante da que non o é- así como indicar a autoría.

·         Busca de novos recursos didácticos ou incluso crear uns propios.

·         A longo prazo, igual se pode pensar no emprego dun dispositivo para cada alumno (por exemplo a tablet), que permita un acceso directo á rede, así como ao libro de texto, e que potencie as posibilidades económicas que moitas familias precisan, ao non poder permitirse gastar cada ano tantos cartos en libros e cadernos.

Porén,  non todo son vantaxes  e o seu mal uso metodolóxico pode levar por mal camiño á educación. Entre eles, temos un moi importante, que é a substitución do rol do profesor, que pasa de ser, como expón Cañellas Cabrera (2006, pp.10),  “ un portador activo de la información a un facilitador pasivo del proceso, ocupando la tecnología el espacio del docente”, así como tomalo como un fin e non como un medio de axuda ou, a mala selección da información atopada.

Vexo, especialmente interesante a proposta de Sancho Gil (2008) sobre o paso de TIC a TAC (Tecnoloxía da Aprendizaxe e o Coñecemento). Agora o paso dunha á outra é moito máis fácil, pero tamén é comprensible que existan medos. Se cada un alumno ten un ordenador con acceso a Internet será máis difícil de controlar. Así como sabemos que as tecnoloxías fallan, e que en calquera momento podes quedar sen a clase proposta para ese día. Aínda así, creo que son problemas con solucións e alternativas. Os profesores deben perder esa tendencia a ser eles os únicos con capacidade de ensinar, e deberían “aprender a aprender “dos seus alumnos. Hoxe en día a clave da ensinanza non está en transmitir o que un xa sabe, senón posibilitar que o outro aprenda, facilitarlle axudas para que o seu coñecemento sexa pleno. (Sancho Gil, 2008).

Para a escola este punto sería necesario nos tempos que corren. O importante non son os obxectos en si senón convertelos nun bo medio de servizo para o noso fin. Aprender a potenciar o proceso de ensinanza-aprendizaxe con todos os recursos que se nos presenten, estudando a súa utilidade e a súa posta en práctica para que ao fin, todos poidamos ter unha educación de calidade.

OPINIÓN PERSOAL

A miña opinión envolve aos dous ámbitos ata agora expostos, como son o social e o educativo:

Penso que, con todo isto das novas tecnoloxías e o seu avance, o mundo volveuse máis individualista. Agora non se busca ir xogar cos amigos á calle, e preocuparte por Pedro que está enfermo na casa e non puido disputar aquel partido de fútbol. Agora, a xente xa non se preocupa tanto dos  ao seu arredor, só hai que mirar para a cara das persoas nunha estación de bus, nunha sala de espera, ou mesmo en grupo tomando algo; coa barbilla pegada ao smartphone inmersa, nunha conversación vana, illándose da xente que os rodea para falar con alguén que non está aí con eles; facemos comentarios hipócritas nas redes socias a persoas coas que nin sequera temos confianza; viciamos aos xogos de PlayStation, Nintendo ou PSP, esquecendo os xogos tradicionais por completo. Agora, os nenos educados baixo a meritocracia que presenta a sociedade, loitan entre eles por ser os mellores en todo.

 Porén, non todo é malo, sabemos que houbo grandes avances é que para nada foron un paso atrás, todo o contrario, a diferencia está en saber usalos. Agora dispoñemos de moita máis información que antes, o cal non está de todo mal, sempre que se contraste. Podemos acceder a calquera tipo de espazo con só un “click”, e comunicarnos (mesmo mediante videochamadas) con persoas que viven moi lonxe de nós. Avances que non vexo porque desprezar, pero que a veces, eu polo menos, sinto as ganas de que todo fose como antes, para que cousas que antes se valoran e agora non, cobren o seu sentido.

 Mesmo na educación, penso que é necesario que os nenos non deixen de escribir nas súas libretas, que saiban o que é ler nun libro en papel, e tamén escribir no encerado con xiz. As tecnoloxías penso que están ben para complementar, para mellorar o proceso de ensinanza e aprendizaxe, de ver as vantaxes que nos poden ofrecer sempre facilitando (Aries, 2006), pero non para substituír o que xa temos, e o que eu penso que é a esencia da escola. Pero isto, só é a miña opinión, e non quero “pecar” de antiga, posto que eu non me exclúo de nada, e son membro desta sociedade, simplemente penso que o mellor, sería aproveitar o que temos con responsabilidade, decatándonos dos seus beneficios pero tamén dos seus perigos e prexuízos.

E por último, agora si, remato cunha cita que me gustou especialmente, e que reflexa o que nun futuro espero que non pase, e que nós, mestres en formación, no momento en que xa o sexamos, poidamos aportarlles aos nosos alumnos a cara máis bonita da moeda con respecto á ensinanza, pero sobre todo da aprendizaxe, porque a fin de contas, eles son os únicos artífices do seu coñecemento, e de nós dependerá en parte, facerlle ver que, o longo camiño como alumno, valla a pena!

Radio, televisiónn, videocasetes, robots y, por supuesto, informática e internet han sido protagonistas de sucesivas visiones, siempre incumplidas, de substitución de maestros en las aulas por medios más capaces, más flexibles, más baratos y, sobreodo, más glamurosos. (Fernandez Enguita, 2005, pp. 145)

Referencias:

·         Area, M. (2002). ¿Una escuela del siglo XXI? Redefiniendo las metas, formas y políticas de la educación digital. En E. Pernas e M. Doval (Eds.). Novas Tecnoloxías e innovación educativa en Galicia. Átomos e bits na mellora dos procesos de ensino-aprendizaxe. Santiago de Cospostela: ICE-USC, pp.29-39.

 

·         Bartolomé Pina, A. R. E Grané, M. (2003). Interrogantes educativos desde la sociedad del conocimiento. Aloma: revista de psicoloxía, ciències de l´educació i de l´esport, 31(1), pp. 73-81. Dispoñible en: http://www.raco.cat/index.php/Aloma/article/view/266707/354327

·         Cañellas Cabrera, A. M. (2006). Impacto de las TIC en la educación. Un acercamiento desde el punto de vista de las funciones de la educación. Quaderns digitals: Revista de Nuevas Tecnologías y Sociedad, 43. Dispoñible en: http://www.quadernsdigitals.net/datos/hemeroteca/r_1/nr_694/a_9250/9250.pdf

 

·         Fernández Enguita, M. (2013). Aquí no hay química. La difícil relación del profesorado con la tecnología. Panorama Social, 18, pp.145-157. Recuperado de :  http://www.funcas.es/publicaciones/viewarticulo_PDF.aspx?IdArt=21255 

·         Fundación Telefónica (21-I-2015). Informe de la Sociedad de la Información en España (2014). Recuperado de: https://www.youtube.com/watch?v=Siz8YYZZsCg. Consultado o: 7/03/2016.

 

·         Montes Molina, A. (2010). Un buen recurso escasamente utilizado. Las TIC en las aulas de Educación Primaria. Hekadenas: revista educativa digital, pp. 71-94. Recuperado de:

https://dialnet.unirioja.es/servlet/articulo?codigo=3745686 

·         Sancho Gil, J. M. (2008). De TIC a TAC, el difícil tránsito de una vocal. Revista Investigación en la escuela, 64, pp. 19-30. Dispoñible en: :  http://www.investigacionenlaescuela.es/articulos/64/R64_2.pdf

REINICIANDO

Xa levo unhas semaniñas sen aparecer por aquí. Pero un descanso non lle vén mal a ninguén. De feito, estou bastante contenta coa continuidade que estou conseguindo este ano no blog e o pequeno xiro que dou. Pronto colgarei unha nova sección que me fai moita ilusión pero que me levará máis tempo de realizar.

E falando de descansar, disto vai esta entrada. Concretamente de REINICIARSE.

Reiniciar ten un significado que me gusta, é como apagar e volver a empezar, como define a  RAE, “cargar de novo o sistema operativo (dun ordenador)”. Pois isto levado ás persoas tampouco está tan tolo de pensar.

Creo que todos necesitamos algunha vez sentarse cun mesmo e pensar as cousas. Pensar en que estamos a facer, que queremos nun futuro, como van as nosas relacións, que novas cousas me gustaría facer... Todo mundo o fai, á súa maneira, pero fano.

É gratificante e axuda a sentirse ben. Como antes dicía, cárgache as pilas e ponche en alerta sobre aquilo que queres cambiar. Porque cambiar non é malo, forma parte de ser persoa. Como vén escoitei unha vez: “a auga estancada remata podre”. E non lle saco razón, pois podes seguir tendo a túa esencia, os teus valores...pero hai que madurar, e non só iso, posto que ao longo da túa vida vas vivindo momentos, coñecendo xente...que che cambia a forma de ver as cousas. E isto como xa dixen, forma parte de ser.

Eu antes era unha rapaza tímida, a veces insegura de min, que lle costaba establecer unha conversa. Hoxe sigo sendo esa rapaza, mais aprendín e comprendín que ninguén é máis ca ninguén, aprendín a sentirme segura co que fago (aínda que a veces sempre entren medos, para que enganar), e sobre todo, aprendín a coñecerme e aceptarme como son, sendo consciente sempre, de todos eses aspectos que me gustaría cambiar.

Como se pode ler ao longo do blog, son unha persoa que me gusta pensar, pensar sobre todo en xeral, e como non, en como son eu como persoa.

En este proceso de reiniciar, agora que xa o fixen (cada cal coa súa maneira), tócame outro verbo que me gusta aínda máis: RENOVAR. Pero isto, xa me da para outra entrada...

Mentres tanto, seguirei co proceso, seguirei no camiño que me levará a conseguir o que me propoña. Porque en maior ou menor medida, se te esmeras en algo e cres nel profundamente, todo se pode conseguir. Créoo fielmente!

Desfrutando da Vida

Cando somos pequenos non somos conscientes de todo o que pasa ao noso arredor. Non temos a penas responsabilidades e o noso fin e pasalo ben, xa sexa cos nosos amigos xogando no patio, coa nosa familia en algún tipo de evento, ou mesmamente sos mentres vemos debuxos animados.

Mais todo iso vai cambiando a medida en que nos facemos maiores. Comezamos a ver de que vai a vida, dos obxectivos que esperan que cumpramos, dese futuro que a fin de contas nos marca a sociedade.

A veces, chegamos a frustrarnos demasiado por non lograr conseguir ese estado de plena felicidade ou de plena gratitude co que estás a vivir. E como se chega a ese estado?

Fácil... Cambiando a mentalidade!

Pois porque a vida é demasiado corta para romperte a cabeza en cousas que non son importantes, ou nas que só imos atopar cousas negativas.

Observándote nun reflexo poderás ver a túa mellor cara

Fai uns anos non sabía que estaría estudiando, mais agora tampouco sei en que vou acabar nun futuro. Iso significa que teña que buscar unha resposta? Pois non, porque hoxe estou facendo isto e mañá non se sabe. Hai que desfrutar do momento, e se che gusta o que estás a facer e de quen te rodeas creo que está máis que claro.


TODOS, temos altibaixos, TODOS en algún momento sentimos algún tipo de “crise de identidade”, TODOS nos sentimos sos en algún momento, TODOS cometemos erros...PERO tamén TODOS vivimos momentos irrepetibles, TODOS atopamos o estado de satisfacción cun mesmo, TODOS chegamos a sentirnos plenamente feliz en un momento determinado!

Basta xa de mirar o lado malo das cousas, que tal se miramos o lado bo?

Ultimamente gústame vivir, e vivo a gusto con este tipo de filosofía: Sempre buscar o positivo! Buscar o positivo do momento, dos sucesos que che ocorren...logo, todo se andará.


Non sei ti, pero eu así consigo sentirme feliz en case tódolos momentos, sentirme ben comigo mesma, co que estou a facer, e co que me queda por vivir. Porque, como tanto se escoita por aí: “A vida só son tres días, e xa vamos polo segundo”, así que, vive a vida, por favor!

Exam

Hoxe traio unha película que non ten nada que ver coa anterior pero sigue na liña de películas pouco coñecidas. Esta non ten unha forte mensaxe mais é unha película bastante entretida que che deixa coa dúbida ata o final. Destaca en parte sobre algo que falei anteriormente, o valor das palabras, mais tampouco é exactamente a mensaxe desta peli. (Aproveitei un pouco para facer spam, porque é gratis e porque é meu blog e son as miñas normas, haha)

Exam trata dun grupo de empregados que loitan por aspirar a un posto de traballo recoñecido e para iso teñen que pasar por un exame no cal resultará tan só unha persoa escollida. A clave está en que o papel do exame está en branco e para poder contestar, antes teñen que achar a pregunta.

Exam é unha historia simple e sinxela que se realiza nun único escenario (polo que o presuposto suponse que foi baixo). O ritmo da cinta é bastante entretido e continuo e a maneira en como van resolvendo os problemas e buscando solucións engancha.

En canto á escenografía, non destacan grandes cousas. Como dixen, só se realiza nunha sala, con cores escuras e que cambian ao longo da trama. Non hai nada de decorados, tan só as luces que aparentan formar un papel importante ante as suposicións dos candidatos.

As actuacións non son nin malas nin boas, non destaca ningunha. Todos cumpren co papel encomendado.

• Traballar en grupo. Búscase a cooperación entre todos os candidatos para lograr superar a gran cuestión, mais tan só un sairá airoso da proba.
• Cámaras que os vixían. Un elemento moi empregado no cine (sacando a obviedade de que as películas son gravadas con cámaras xD). O control que existe entre os do rango inferior por parte dos do rango superior.
• As palabras. Atender ao que se di (e a veces ao que non se di). Prestar atención porque todo pode ser importante.
• Desconfianza. Verdade ou mentira? Que esconde cada candidato? Moitas preguntas que tratan de resolverse sen realmente ter una gran relevancia na proba final pois tan só depende dun mesmo.
• Ambición. Ata onde podemos chegar para lograr o que se quere conseguir?

Opinión persoal:

Exam non é un “peliculón”, nin sequera unha película que che fará pensar, pero para unha tarde aburrida con amigos/ familia logrará facercha entretida. A trama faiche continuar sentado ao sofá tratando de desvelar de que se trata a proba!

A película deixa caer unha idea importante e que estaría ben preguntarse...ata onde é capaz de chegar o ser humano para alcanzar unha situación de vida moi favorable e soñado? É dicir, cambiaríamos se estamos a un paso de lograr o noso soño?

Creo que depende da personalidade dunha persoa. Eu persoalmente creo que non sería capaz de facer algo que vaia en contra dos meus valores, pois non viviría tranquila (a conciencia). Penso que é clave saber quen somos e todo aquilo que nos fai ser feliz...realmente vale a pena? Vale a pena romper unha regra básica da túa vida para lograr algo que non sabes con certeza como pode rematar?

Anímovos a responder esta pregunta! Simple pero persoal. De feito ata daría para unha reflexión!

Para a semana máis e mellor...

Falar cun Mesmo

Despois de dúas semanas de “vacacións” (por entroido), hoxe si que toca unha entradiña! E como non tiña nada preparado nin teño a inspiración suficiente  (despois de tratar de escribir sobre dous temas que logo retomarei) díxenme...non podo deixalo como fago sempre e logo aparecer despois de meses! Entón, volvinme a dicir.... falemos sobre iso, sobre falar cun mesmo.

E aquí me vexo, falando comigo mesma e con vos, cos que me ledes, pois a fin de contas internet serve tamén para poder expresar eses pensamentos que lle roldan a un pola cabeza.

Buscando a inspiración noutras cousas...

Porque falar cun mesmo ten as súas vantaxes e tamén inconvenientes. O lado positivo é que te podes escoitar a ti mesmo, ser fiel aos teus pensamentos, ir acorde coa túa moral, etc. Pero por outra banda, se só te escoitas a ti mesmo, podes chegar a pecharte a outros puntos de vista e non ver máis aló.

É por isto que me gusta o que fago... porque podo expresarme eu e ademais recibir outro tipo de pensamento ou crítica positiva (porque non creo que ningunha sexa negativa, pois o negativo non vai a ningún lado).

E é aquí onde expreso a miña falta de inspiración nestes días (xa se nota ben na entrada), mais estou segura que en calquera momento volverá. E aquí o deixo, breve expresando o que neste momento me vén pola cabeza.

A Historia que Ninguén Coñece

Antes de comezar esta historia teño que dicir que a escribín fai tempo. Foi para un concurso en 2º de Bacharelato. Vale, tampouco hai tantos miles de anos, hahaha! Pero, hoxe en día cambiaría algunhas maneiras de narrar e incluso algún dato polo medio, mais decidín deixala tal cal a escribín por primeira vez. Dito isto, aí vai:

Eu sempre existín, antes de que se formara o planeta Terra, incluso son anterior ao cosmos. Se os filósofos souberan da miña existencia, mellor dito, se se fixaran en min, xa non terían tanto problema para achar o logos, esa Lei Universal tan buscada.

Pero isto non se trata da filosofía, senón da miña función en cada unha das galaxias e máis especialmente no mundo onde habitan aqueles seres vivos que cren ser os únicos con vida en todo o universo. Hum, valentes ilusos!

Primeiro debería explicar a miña estrutura, xa que a miña procedencia quedou demostrada anteriormente. O certo é que sempre estou en tódalas partes, pero, non se me ve e véseme ao mesmo tempo. A luz cegadora do universo non consegue taparme de todo no infinito pero si o sol no mundo terrestre. Estou tamén no interior de tódolos humanos e fago presenza en algo máis profundo se cabe, en certos sentimentos e tamén pensamentos caracterizando o mal.

Desenvólvome por varias zonas á vez, podo estar aquí e aló ao mesmo tempo, dentro ou fóra, na parte máis externa, arriba; ou na máis interna, abaixo. A noite é o meu estado ideal, é a marca que me caracteriza. Si, eu podo ser aqueles ollos que miran pero non ves facendo gala coa súa presenza. Son aquilo que, cun ápice de luz, che fai ver sombras e supostos espectros. Xa lle gustarían a moitos saber de min, a pesar de terme tan cerca.

Isto recórdame unha anécdota ou historia. Depende do criterio. Era unha noite pechada e a penas sen luz naquela autoestrada dirección Burgos-Galicia. Unha densa néboa facía que aquel condutor reducise bastante  a velocidade, chegando ata o límite permitido. O seu rostro mostraba cansanzo e un tanto de preocupación. Ía tranquilo pero atento. De súpeto, visto naquela situación e cuns inicios de pingas que se precipitaban dende as nubes, pareceulle ver un home andando e levantando os brazos, como facendo acenos de axuda. Pero aquel que levaba o manexo do coche, decidiu seguir o seu camiño sen parar, cavilando naquel ser.

Eu estaba alí, e sei o que pasou, pódese dicir que teño parte de culpa, pero o certo é que non había “homiño” nin brazos axitados, simplemente foi a confusión que podo chegar a levas ás persoas.

Con isto non quero que pensedes que actúo con maldade eh! Nada que ver, só é a imaxe que teñen de min. Tamén mostro positividade. Os nenos venme como algo tenebroso, pero ben que me queren para ir ó cine ou xogar ás agachadas á noite. Os adolescentes creo que me adoran, sempre esperándome para saír de festa. Malditos cativo! Se non fixeran certas estupideces todo iría ben!

Do meu lado metafórico, ou como a min me gusta chamarlle, a miña estrutura terciaria, non me gusta falar, pero quero deixalo claro cun exemplo: Fai un par de anos, non recordo se era marzo ou abril, coñecín a un rapaz, Xoán, que coa curta idade de catorce anos, adquiriu malas actitudes de vida. A miúdo berráballe a nai, saía sen permiso, logo chegou o alcohol e pronto comezou a “coquetear” con drogas. No seu entorno podíase apreciar tristeza e angustia. Todas as persoas asegurábanlle un futuro moi....meu. Aí fago presenza.

En fin, nese sentido non son agradábel pero teño que dicir que non souben máis do raparigo. Suponse con iso que superou as adversidades? Déixoo ao voso criterio.

Co paso da historia, por desgraza ou non, fun evolucionando. Hai aproximadamente 790000 anos cara atrás, no Paleontolítico, o homo erectus descubriu o lume, o que supuxo, non só un gran cambio na humanidade, senón tamén en min. A dominación que eu tiña sobre a noite pasou a ser invadida por esa intelixencia humana que facilitou a evolución. Aínda que a verdadeira revolución chegou tras o descubrimento da lámpada incandescente, dito doutro xeito, a bombilla. Thomas Alva Edison non puido estarse quietiño e non lle valeu só con mostrar esa brillante luz ante miles de persoas, senón que logo inaugurou a primeira central eléctrica para xerar alumado nas rúas. Tiñades que ver aquela rúa de Wall Street, dese modo poderiádesmo contar, xa que eu non puiden presenciala. Pero con todo, non o culpo, o home fixo ben.

Ante a miña presenza ocorren cousas horribles, situacións que marcan a historia, bombardeos e levantamentos, auténticas revolucións, queimadas de libros que me cegaban. O peor, é que parte disto segue existindo. Mentres que uns intentan quebrar...outros xuntas as mans aferrándose todos xuntos para resistir. Non vedes? Con isto demostro que non teño maldade, a pesar de que se empeñen en darlle o meu nome a períodos históricos nada positivos como a anos (polo historiador Petrarca a causa da falta de carácter na literatura latina), a idades (á Idade Media polo retroceso intelectual e cultural, así como o adormecemento social e económico) e a séculos (na decadencia do idioma galego).

En fin, que xa é moito rollo para o pouco misterio que me queda. Achégate á pantalla do móbil e poderás ver o teu reflexo en min; nun xersei negro, alí estou. Diante, detrás. Benditas sombras de obxectos que me fan presenciar, tubos cilíndricos, tobogáns pechados nun parque acuático, a miña presenza cando a xente vai durmir...é xenial!

Pero a todo isto, hai que ter en conta, que existen persoas que sempre me levan e que non por iso teñen unha mala vida, todo o contrario. Son esas persoas que, a pesar de abrir os ollos, seguen sen poder ver a cor que eu tanto repugno. Todas elas que non poden ver no mundo que nos rodea de forma literal, pero si o interior, que vai sendo o máis importante que pode existir. Co meu lema “apagar o luminoso para poder ver o verdadeiro ser” quero demostrar que todo aquilo que se ve son cousas adicionais que nos fomos metendo na vida e que, son simples envolturas que, como tales, van directas á papeleira, xa que o que importa é desfrutar do interior.

Non podo ser algo absoluto porque as condicións físicas do universo mo impiden, pero ante o ollo humano teño o poder. Efectivamente, eu son a escuridade tan poderosa como inofensiva. Só son unha testemuña do que pasa ante a miña presenza, pero son iso, simplemente algo perceptible que non fai dano a ninguén e que a miña imaxe está influenciada polo prexuízos. Son os seres que habitan esta terra, os culpables de todo canto pasa.

Receita 2: Biscoito de Laranxa

Decido empezar este ano con esta receita por varias razóns:

-          Porque é un dos meus preferidos
-          Porque espero que sexa un ano doce, pero doce natural (o da laranxa)
-          Porque sirve para todas as épocas do ano
-          Porque é equilibrado e saudable
-          Porque é moi fácil de facer
-          Porque me apetece

INGREDIENTES

-          3 ovos
-          250g de azucre
-          70ml de aceite
-          170g de fariña
-          1 sobre de lévedo
-          1 laranxa (ou dúas para maior intensidade)
-          Opcional: un iogur natural

ELABORACIÓN:

1º Previamente lavamos a laranxa e reservámola para despois

2º Mesturamos os ingredientes: os ovos, o azucre, o iogur (se decidiches empregalo), o aceite, a fariña e o lévedo.

3º Raiamos a laranxa e sacámoslle a parte branca para evitar o amargor. Logo esprememos e batemos todo co batedor. * Hai quen prefire poñer a laranxa enteira, mais creo que se ten demasiada pel daralle amargor ao biscoito.

4º Unha vez tido todo mesturado, recubrimos o recipiente con manteiga, ou fariña e aceite ou papel vexetal, e deixamos no forno a 180 graos durante 25-30 minutos.

Decoreino con cachos de galleta

A LARANXA:

A laranxa, como todos sabemos, é unha froita que se emprega especialmente para facer zumes. A laranxa tamén se pode comer na súa forma natural (sen pel) ou empregala para ensaladas, cócteles de froitas e mesmo xeados.
É unha froita ideal para o verán, pois contén moita auga e nutrientes que nos refrescan e dan enerxía.

Entre os seus beneficios e propiedades atopamos as seguintes:

-          A que case todos saben: conta cunha importante cantidade de Vitamina C

-          Axuda a controlar os niveis de colesterol alto, á vez que tamén a presión arterial

-          Son ideais para dietas de adelgazamento, xa que aporta   poucas calorías.

-          Regula os niveis de glicosa.

Volver a Comezar

Cantas veces nos puxemos a pensar en comezar algo novo? Non importa o que...dende unha dieta ata asistir a clases de inglés. E cantas veces acabamos pasando de facelo?

Hoxe quero falar sobre a importancia de volver a comezar, de volver a animarse a facer algo que non conseguimos con anterioridade, pero que por sorte...pódese volver a internar.

Como en case todo, comezar é fácil, o difícil é manterse nesa rutina, manterse facendo ese algo que á larga (ou xa no momento) che vai facer ben.

Non conseguilo non quere dicir unha derrota, non quere dicir que se acabou “por sempre xamais”. Quere dicir que, tal vez, non era o momento ou non nos sentíamos motivados para conseguir X obxectivo.

O ser humano ten a posibilidade de producir cambios en si mesmo e  no que nos rodea polo que está no noso poder. Está no noso poder, e sempre que caiba dentro das nosas capacidades, empezar algo e rematalo (ou continualo) con éxito.

Creo que se algo se desexa fortemente sempre se pode conseguir. Tan só hai que imaxinar o final e sobretodo, se isto che fai feliz. Porque as nosas accións ao fin teñen unha finalidade, a finalidade de completarche como persoa, é dicir, facerche feliz.

A veces perdemos demasiado tempo en cousas que non valen a pensa, e ao fin e ao cabo dáste conta de que son parte da vida. Cantas veces perdemos o tempo indo en bus? Tiradas na cama? En clase sen atender? Con amigos atendendo o móbil?, etc. Infinidade de momentos... pero son parte da vida e algunhas podemos cambialas ou atopar alternativas.

Comezar de novo para saír vitoriosa na nova proposta, comezar para facerte sentir ben, para completarse.

Volver a comezar con esforzo, con ilusión, con ganas, con vistas a un futuro, con sentimentos positivos.

Comezamooos.......DE NOVO!

O mundo de Saturno

Equilibrium

Esta película do 2002 está escrita e  dirixida por Kurt Wimmer, un director pouco coñecido pois a súa produción é escasa. Está protagonizada por Christian Bale que, dende o meu punto de vista, acerta con este papel. (Tráiler por aquí)

É unha película de ciencia ficción, thriller e acción. Pero a min gústame destacala como unha distopía. Xénero que me gusta especialmente.

Basicamente a trama vai sobre o establecemento dun réxime totalitario futurista no que, tras a terceira guerra mundial, deciden suprimir o foco que, segundo o argumento, é o causante das guerras neste mundo, e isto son os sentimentos. É dicir, está prohibido sentir e con isto, todo o que poda producir sentimentos: libros, música, arte, etc.

O punto de inflexión na trama non tarda en chegar e prodúcese cando o protagonista se da conta de que o seu mentor rompe as normas lendo un libro. isto produce nel un conflito e de aí comeza a cuestionarse sobre a vida en Equilibrium

Algo que se repite e que finalmente é importante na película é a toma dun soro que todos os habitantes deben tomar para, evidentemente evitar sentir.

O uso do color vai bastante acorde coa atmosfera que se presenta. A película é escura, con pouca iluminación que comeza a nacer contra o final. O vestiario acompaña este detalle e deixa dende o principio que cargo ocupa cada personaxe. Os ángulos sitúannos ben no lugar onde se producen os feitos: dende os planos xerais que mostran Equilibrium, ata os primeiros planos para ver a expresión do protagonista.

A película non conta con grandes efectos especiais, mais as coreografías están moi ben executadas e déixante en tensión.

A representación dos personaxes paréceme moi acertada. Durante toda a película crinme o estado no que se sentía o protagonista. A expresión seria de Christian Bale durante a película e o seu espertar a min, como espectadora, gañoume.

É certo que, ao non ver esta película en versión orixinal, pérdome bastante da actuación dos personaxes. Caso que sempre sucede pois, unha parte esencial da actuación dun actor ou actriz é a voz e como a expresa. Debería comezar a ver as películas na súa versión de orixe.  Próximo propósito.

Non destaca unha banda sonora, tan só o principio para presentarnos a trama, mais destaca un cacho dunha peza de Beethoven nun momento importante da película, pois recordamos que a música, e todo tipo de expresión artística, estaba prohibido.

Moitos comparan esta película con “The Matrix”. Eu non a vin, téñoa pendente na lista, mais o argumento e punto importante non vexo que teñan moito que ver, pois se mal non entendín, The Matriz fai alusión á tecnoloxía, e Equilibrium, como estou contando, céntrase nos sentimentos.

Pois ben, esta película penso que da para pensar bastante e comentala. Con tan só pensar nun mundo sen sentimentos xa da pé a un debate. Sería posible un mundo onde ninguén sentira nada? Non sería ao fin, un mundo de humanos sen humanidade? Algo que nos diferencia e que nos caracteriza como seres humanos é a complexidade dos sentimentos.

Imaxínate un mundo onde as relacións entre as persoas son tan só por simple continuidade, ter sexo tan só para procrear e manter a familia co fin de “crear persoas”. Imaxínate un mundo onde ninguén sabe de nada, onde tan só se fai o que os de arriba manden.

Por dicir algo que “non me gustou” foi o final. Sen facer spoilers, o final deixa bastante que desexar pois non se sabe que pasa despois, nin hai unha conclusión sobre a trama, o cal enriquecería moito máis a película.

E por último...

Opinión e reflexión persoal:

Gustoume moito esta película. Entretenche durante todo o seu transcurso e, aínda que sexa un final “esperado”, déixache en tensión ata o seu remate.

A idea dun mundo sen sentimentos paréceme moi orixinal e que da para falar bastante. Sería algo así como, un mundo dominado por humanos pero sen algo que nos identifica como tal.

Sobre recursos escénicos non podo comentar demasiado porque non teño moita idea disto, pero penso informarme e comentalo en futuras películas.

Quero facer fincapé, unha vez máis no tema central. Esta película, é totalmente ficción ou hai algo de realidade?

Na sociedade actual, existen métodos para controlar, de algunha maneira os sentimentos, sobretodo os malos sentimentos. Existen libros psicolóxicos que che din que podes obter o desexado tan só proxectándoo ao universo co fin de non producir emocións negativas. Illando dalgunha maneira aquilo que nos afecta.  Eu relaciono isto, de certa maneira,  coa crenza de certas enerxías. Pero disto falarei en próximas entradas.

Nos traballos, a veces, mandan aos empregados a talleres de emocións para xustificar as condicións polas que están pasando e tratar de agarralos aos seus ideais.

De feito, o exemplo máis claro son as pastillas antidepresivas, creadas para influír nas emocións das persoas. Búscase unha solución con algo antinatural cando a solución na maioría das situacións está na actitude. En vez de superar o que non lles gusta ou non lles fai feliz, acabando tomando algo que realmente lles causa outros efectos, a veces peores.

Con isto non quero dicir que é malo ser positivo senón que hai que mirar o que  nos fai infelices e cambialo. Finalmente, sorpréndeme que esta película non tivera máis transcendencia da que tivo, pois se mal non me informei, ata non hai moito non estaba traducida ao español, e en América a penas foi comentada. Ao fin e ao cabo, a maior ou menor fama das películas ao fin e ao cabo está un pouco manexada por intereses. Hai grandes películas que, sen presentar unha escenografía espectacular, a idea é realmente boa. Unha pena que non estean todas no mesmo saco.

Gustoume moito empezar esta sesión. Creo que seguindo esta liña vou comentar e recomendar moitas películas que lle vexa algún tipo de interese. Obviamente non é unha crítica súper producida pero tratarei de mellorar na miña forma de comentalas.

Ata a seguinte entrada...

O Mundo de Saturno