Non máis violencia contra as mulleres

E despois de moito tempo, aproveito o día de hoxe para retomar isto.

Gracias á iniciativa que me está aportando a materia de Socioloxía de Educación, atrévome hoxe, día 25 de Novembro, Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller, a falar sobre este tema que afecta a un gran número de mulleres en todo o mundo.

Parece mentira que hoxe en día, coa cantidade de información que temos á nosa disposición, aínda non se detecte de inmediato un acto de violencia. E non hai que dicir a estas alturas, que violencia non só se refire a un acto, non accidental que poida causar ou cause danos no corpo, é dicir, físico;  senón que tamén se pode maltratar psicoloxicamente (humillacións, ameazas..) e sexualmente indo contra a túa propia vontade.

Estamos, aínda hoxe en día, imposible de non ver, ante unha sociedade en desigualdade entre homes e mulleres, na que un dos sexos (o masculino) ten unha maior superioridade fronte ao outro. E por desgracias, diversos factores contribúen a esta situación: está nun primeiro momento a familia, o feito de que sexa a nai quen fregue os pratos, e o pai quen vai ver a televisión; logo o colexio, que dende ben pequenos nos clasifican con batas de color rosa e azul, para diferenciar ben, non vaia a ser; as institucións políticas e relixiosas, cantas mulleres presidentes tivemos? Por que non pode existir unha mama en vez de un papa, ou unha muller cura, digamos que vén xa desde moitos anos atrás; etc.  Estes, exercen unha clara presión para que en determinadas ocasións actuemos dun modo ou doutro, segundo sexa home ou muller quen se atope en tal situación.

Débense detectar no momento, aquelas situacións nas que se produza unha discriminación sexista, e os estereotipos que se asocian a un ou a outro xénero. Os roles de xénero non deberían de existir.

Podería sacar un montón de temas que deran pé a un debate (fareino), pero esta vez, só quero facer fincapé no expresado ata agora. Esta situación debe ser cambiada xa.

Deixo unha cortometraxe español que me gustou especialmente e que emplea unha serie de metáforas espléndidas para abordar este tema, deixo aquí 20 minutos que non teñen desperdicio:  "El orden de las cosas"

Por último deixo cita da célebre filósofa feminista, Simone de Beauvoir que di: “O día que unha muller poida non amar coa súa debilidade senón coa súa forza, non escapar de si mesma senón atoparse, non humillarse senón afirmarse, ese día o amor será para ela, como para o home, fonte de vida e non un perigo mortal”

Cool Kids

Aínda que creo que non é un fenómeno de agora, parece ser que toca con máis forza nesta xeración, iso de clasificar a xente. Como se tales individuos pertenceran a especies diferentes! Pero a que se debe? Non debería ser cada un como a el lle gusta?

 Elixo esta canción un pouco para que sexa máis fácil poñerse en tema. O estribillo di que ela (a chica espera ser a “elixida”) di que desexaría ser coma os chicos populares, porque todos eles parecen encaixar. Unha mentalidade actual que atrapa a todo aquel débil de personalidade, aquel que non sabe como chegar a alguén e que o acaba convertendo nunha simple marioneta do “grupo cool”.

Esta actitude vese moito nas series americanas

Acaso, andar borrachos por unha festa cun vaso de “cuba-litro”  na man, e un pitillo na outra che fai ser popular? Ir nun coche a toda velocidade arriscando a vida dos demais é ser guai? Pois vaia merda! Eu diría máis ben, “tonto do cú” para poñernos finos.

Tamén o estamos vendo na forma de vestir, na primeira aparencia e sen esquecernos do aspecto físico. Ir a unha festa de chándal, non cabería na cabeza de moitos, pero tampouco é obrigatorio ir en vestido. Isto no caso do sexo feminino, no masculino creo que é outra historia.

O certo é que vivimos nun mundo cheo de estereotipos, estilos que parecen estar marcados de ante man e unha enorme falta de criterio propio. Para min é bonito ser un mesmo. Non sei que lle ven a iso de ser iguais!  Como di na canción: “eles van en coches rápidos pero non saben a onde van, polo carril rápido e vivindo a vida sen saber”. Eu diría de abrir un pouco os ollos, mirar o teu interior e coñecer quen ti eres, só así, poderás ver que é moi bonito tomar as túas propias decisións, e o que é máis importante, alcanzar o éxito da túa persoa.

 

O rostro, espello da alma?

Seguimos con isto das preguntas...Esta sección pode abarcar desde simples, e case obvias cuestión, ata algunhas máis metafóricas. Entón pois,,,vamos aló:

Moitos seguen esta teoría, certa nalgunhas ocasións pero enganosa a veces.

Pódese coñecer como é esa persoa tan só mirándoa? Mostran nos seus ollos o máis profundo dela? Ou tan só é un falar sen máis? Un prexuízo asqueroso que non leva a ningures?

A fin e ao cabo é o primeiro que se ve dunha persoa antes da conduta. Esa primeira impresión que deixa un xesto, unha sonrisa ou o ceño frunxido. Como te definirías cunha expresión? Correspóndese coa túa personalidade? Pode que aí estea a resposta!

By me

O certo é que nos guiamos por iso. O primeiro entra polos nosos ollos, esa imaxe é a que permanecerá con nos ata un posible reencontro con esa persoa. Ese encontro ou momento que dea opción de coñecela, agora si, interiormente. Quizais tivera un mal día e por iso esa cara, ou un bo, quen sabe? Moitas opcións para algo tan abstracto e difícil de descubrir como é a personalidade de cada un.

Quen dixo que ía ser fácil?

Unha volta, outra máis,,, pero aquí estou de novo e con máis ganas ca nunca! Concienciada, creo eu, e con moitas cousas que comentar... Agora que o tempo mo vai a permitir, vamos aló:

 Sete da mañá, sona o espertador de tódolos días, roupa preparada e almorzo. Unha longa xornada comeza. Nervios nada máis entrar pola porta antes do exame de mates, un abrazo de calma, recreo pero con estudio. Volta a casa, comida en familia. A miña pequena "cova" espérame,,,libro na man, letras, números, reis e gobernadores, autores, cromosomas e lípidos, sulfitos e enlaces covalentes, "solo sé que no sé nada", rectas perpendiculares e paralelas ao plano. Un senfín de cousas... Bici ou correr para despexar a mente e volta ao traballo...

Empecei esta viaxe porque creo que todo pode ser mellor, un desafío que non é só para xente con altas capacidades, senón para xente coma min, coma nos, os que loitamos por unha nota.

 

By me

 

 Unha experiencia que marcará as nosas vidas xa que forma parte de gran parte dela. Quédome con toda a xente que me atopei neste camiño, especialmente os profes da Ponte e os compañeiros, e agora amigos de Vimianzo. Risas, choros, nervios, algún  que outro enfadiño, eses momentos antes dun exame, as escapadas, as bromas, as manías de cada un…

Pase o que pase, saque a nota que saque, incluso aprobe ou non (maloserá Xd)
eu xa logrei o meu éxito. Estou orgullosa de min como o estamos a maioría, xa que o esforzo de todos estes anos e en especial neste curso, xa están plasmados. Agora, é o momento de empezar un novo camiño! ;)

Agora ben, parece inxusto que todo ese esforzo plasmados xa nuns resultados teñan que ser sometidos.

Aínda que así foi e así pode que seguirá e moito peor agora con esa nova lei que se quere establecer,,, en vez de progreso e ir avanzando parece que retrocedemos... donde solo os máis ricos podían e o resto convertidos en peóns,,,unha pena!

 Pero xa haberá tempo de falar de todo...

 Agora, regresamooos…