A INFANCIA

A chegada do verán faime recordar unha etapa da vida moi apreciada por todos: A infancia.
Ver aos nenos correndo dun lado ao outro, berrando, saltando…

 Algo que non se pode negar é que todos domos nenos.

Con maior ou menos claridade recordamos aqueles momentos que nos marcaron dalgunha maneira.

Cando un é neno non ten tempo para preocupacións, só importa xogar, estar cos teus amigos, pasalo ben… As aparencias, o futuro, ser bo, comportarse ben…todo iso non importa.

 Sen entender por que, todos teñen unha gran enerxía, recorrer o mundo se fai falta, están activos as 24 horas do día.

 

Os enfados, os choros… non teñen importancia: “Marco pegoume”, “caín da bici”, “Non quero comer”.

É un mundo a parte, paralelo ao ser adulto.

As veces miro para un neno e pregúntome…En que adulto se converterá? Esta rapaza resultará unha boa estudiante e decidida?? Ou será rebelde e insegura? O mesmo cando miro para un adulto e digo…Que queda nel do neno que foi? Como sería?

Moitas preguntas cunha resposta directa ou futura… Como dirían os máis vellos (e sen ofender a ninguén): Éche lei de vida!!



En busca da felicidade

Non, non se trata da película (que por certo non vin) senón de adentrarnos máis no significado desta frase.

Todos nós, en situación normais, temos unha vida relativamente longa e creo que, e nisto coincidiremos a gran maioría, a base da vida é a nosa felicidade. Por exemplo, eu non sería capaz de imaxinar a miña vida se non fora feliz.

Cada un a súa maneira, pero ao fin feliz. Inconscientemente sempre se está en busca dela, pero non se sabe que podemos atopar. Simplemente hai que vivir a vida, e estar con quen ti te atopes mellor, nas actividades onde esteas máis a gusto. Pero que é a felicidade? É algo material? É algo emocional? Creo que xa fixen mención disto con anterioridade.

 

A felicidade é un cúmulo de cousas: emocións inesperadas, de momentos inolvidables, aquela primeira vez que fuches de viaxe, unha canción significativa, o teu primeiro bico, un momento de gloria, o teu primeiro amor, a copa que levantaches co teu equipo do colexio, o “quérote” que lle dixeches a túa nai, a pelexa rematada en risas con túa irmán, o resultado das notas, o teu primeiro traballo, o olor da túa casa, un atardecer no teu pobo… Non existe a felicidade en si, sen máis, senón que son momentos, estados que che marcan.

 Haberá días mellores e outros peores pero sempre hai algo que che saca unha sonrisa, ese algo que che fai ser consciente de que si, es feliz.

E moitas veces a felicidade énchese cunha persoa, aparece, sen facer ruído, que sempre estivo aí, sentes que algo comeza, unha nova etapa, un novo momento cunha felicidade…completa.



A importancia de ser agradecido

Ser agradecido é algo moi importante xa que a todos nos gusta que nos agradezan.

Sexa da maneira que sexa... dende un pequeno detalle ata un simple "Gracias", non se necesitan de grandes cousas par agradecer.

Agradecer implica que alguén fixera algo por ti, non importa o que, se foi pasarche un lapis ou salvarche a vida, esa persoa perdeu o seu tempo por ti.

De feito, cada un de nos estamos aquí gracias a dúas persoas e o noso agradecemento tería que ser cumprir co básico que se nos pide. Pero isto non sempre ocurre.

 

 



 



Outro exemplo está en calquera profesión, estamos rodeados de cousas que outros fixeron.
A nosa saúde vese relativamente óptima gracias a uns descubrimentos anterirores e a implicación de unhas persoas posteriores. A educación, o saber se "saber" vai con "b" ou con "v", quen descubriu América ou incluso canto é dous máis dous... Todo ten o seu traballo e, aínda que precisamente se trate dun oficio e cobren por iso, non deixa de ser un esforzo dedicado a nós.

Todos pasamos a formar parte de algo, de algúen a que se lle di: "Daríao todo por ti", ese todo é o resultado das emocións que esa persoa sentiu e sente por ti e das cousas que fixo e fará.

O dito, é moi bonito cando fan algo por ti, pero máis bonito é agradecer. As veces non son necesarias as palabras: o agradecementos dos xogadores dun equipo é o seu esforzó no campo, pero non só queda aí, xa que fóra del séguese sendo persoa, e tanto nas boas coma nas malas debese estar aí e agradecer.

Só me falta dicir, Gracias!

O futuro é hoxe

Sempre estamos pensando no futuro. En todas aquelas cousas que poden suceder, en que nos converteremos, que seremos…

Moitas veces pensamos que o importante pasará no futuro.

Temos dubidas nas decisión, medo polo que poida influír nun determinado momento, pero, que é o futuro?

Simplemente tempo.

Cortou ou longo, no cal poden suceder calquera cousa. O noso presente é quen nos marca as pautas, os actos de hoxe en día depararán ó futuro pero, realmente hai que preocuparse tanto?

 

Poñemos demasiada importancia no futuro, demasiada responsabilidade. Deberiamos por ser felices agora, dar o paso se o cres necesario ou negarte a facer algo pero só porque o sintas nese momento e non pola influencia que teña no futuro, xa que o único certo é que o futuro é incerto.

Está ben mirar por un mesmo, está ben preocuparse por un, pero máis importante é vivir o día a día e disfrutar de cada momento.

Deja vu

Ou paramnesia é a experiencia de sentir que se foi testigo ou que se experimentou previamente unha situación nova.

Así é a teoría do deja vu, pero eu intento buscarlle un sentido máis aló.

Un deja vu é aquela sensación rara que sentes cando cres haber vivido algo que está sucedendo nese momento, é unha revolución nos teus sentidos que fai cuestionarte a verdadeira natureza da vida. A caso non se di que estamos a vivir sempre o mesmo? Non sería isto unha proba desta teoría?

 

Unha vez máis, a historia repítese, estamos vivindo inconscientemente nun eterno deja vu, a nosa rutina. Esa que sempre é igual: chegar a casa e o primeiro que ves é aquela figura que che regalaron, ir para o traballo e escoitar ao teu compañeiro, entrar na clase e atoparte cos teus amigos… as mesmas escenas, repítense.

 Pero para todo isto, a solución non é tan complicada, só hai que romper a burbulla onde vivimos, saírse do guión marcado, tocar unha canción nova, rodar coa vida experimentando novas sensacións, novos desafíos… para que a vida non sexa un eterno deja vu, borrón e conta nova.

Unha para reflexionar

Non importa de que lado esteas: se cres que Deus é o creador de todo e polo tanto da natureza; ou se cres que todo vén por unha “gran explosión”.
O caso é que todo está feito, está aí.

Dende os seres máis primitivos, como os poríferos; ata os máis complexos, o ser humano. Cada puño de herba ata unha gran selva.

Toda a nosa natureza, chea de vida. A cantidade de temas que envolve…

Pero é todo o que nos rodea natureza??

Ao longo da historia da humanidade, esta viuse modificada polo home de diferentes e sorprendentes maneiras que converten o natural nun algo máis artificial.

O mar, pide a berros recuperar o seu lugar, iso estámolo vendo. Unha paisaxe debería envolver un todo natural, non material.
Pero é un tema moi complexo que nos obriga a adentrarnos  máis na orixe do noso mundo, no seu comezo, e nos sucesos e cambios de vida que viron evolucionar ou avanzar na historia.

Suponse que, para vivir mellor, necesítanse casas. Para investigar, necesítase da ciencia e dos seus experimentos. É aquí a cuestión: todo iso, considérase unha explotación da natureza ou simplemente unha maneira de evolucionar?

Analizarémolo máis a fondo! ;)

Unha de preguntas (4)

Con, ou sen un destino marcado?

Moitos, aseguran que existe un destino marcado para cada persoa dende que nacemos.
Que fagamos o que fagamos non vai influír xa que xa son os actos que nos van a levar a ese final marcado.
Que unha forza estraña nos leva por tal camiño.

 

 En cambio, outros prefiren pensar que ese camiño o facemos nos cada día.

“Se o destino estivera escrito, xa tivera lido o libro, en vez de esperar á película” lin unha vez.

Día tras día, nos mesmos facemos o noso destino. E sempre dependerá de un mesmo.

 Só é cuestión de opinión. Cada un que pense da súa maneira. E ti, de que bando estás?

Imposible olvidar

Como se pode olvidar? Non recordando, contestarán moitos.

Cando queremos olvidar algo o que se busca é unha distracción, algo que che faga pensar en outra cousa, é dicir, tratar de non recordar.

Aí pode estar a clave, pero, realmente, pódese olvidar algo completamente?

Unha imaxe, un son, un aroma,,,,digamos que che despertan un record que creías olvidado pero que segue aí.

Para conseguir olvidar tales cousas teríanse que anular os sentidos.

Por iso está a imposibilidade de olvidar,,, os recordos pódenseche nublar, pero nunca olvidarás algo que causou algo en ti.
Por exemplo: Se digo, pensa nun elefante rosa… agora, olvídate del.

 

Cando eu che pregune que pedín que olvidaras, a imaxe dese elefante volverá a túa mente, é dicir, non quedou olvidado.

Ao fin e ao cabo, os centos e miles de recordos que nos envolven, son os que nos fan ser o que somos: as experiencias vividas.

Tanto os recordos bos coma os malos quedarán, eternamente, dalgunha maneira, xa sexa nítida ou difusa, pero quedarán na túa cabeza, no teu corazón.

Carta por Nadal

Queridos Reis Magos de Oriente, este ano tratei de portarme o mellor posible para qye vexades que son un bo rapaz. Houbo algún día que, por non querer facer  a cama ou lavar os dentes, recibín algún reñido. E, posto a contar iso, tamén teño que confesar que Xoán (un dos meus mellores amigos) e eu botámoslle pasta de dentes entre dúas galletas sacándolle a crema que debería ter e démoslla a “Carlitos” (o fillo do médico do pobo). É que el, sempre está a sacarnos a nosa merenda e digamos que se fai iso o noso non é tan malo,,,,ou si??

Ademais, teño dous sobresalientes nas notas,,agás dous notables! Meu pai díxome que, se seguía así, podería chegar a arqueólogo, o meu gran soño que tiven sempre, dende cativo (bueno, digamos que non son tan grande pero, o mes pasado cumprín 9 anos, asi que…). E falando diso: meu avó regaloume unha rocha con restos dun animal, el díxome que era un fósil e que era unha das pezas que tiña que comezar a analizar. A min faime moita ilusión!

Ao que ía, este ano non quero pedir nada para min, quero que sexa algo de todos,  e  que vala para que todo sexa mellor.

Quero un remedio para toda a xente que o está pasando mal, que por certos motivos esta navidade non está sendo a mellor. Quero que meu pai consiga un traballo onde lle paguen ben, quero que mamá sonría sempre e que nunca xamais lle caia unha bágoa.

Ah, e unhas zapatillas quentes para a Avoa Clara, a pobre non fai máis que queixarse de que ten sempre os pes fríos.

Espero que, polo menos unha parte, sexa posible. Non quero ver máis guerras na televisión, nin oir falar máis diso da “crise”…

Moitas gracias por anticipado, porque sei que algo tentaredes facer.

 P.D: Síntoo por non botar máis leite nos vasos, e que é o último cartón e mamá di que pasades por tantas casas que non fai falta e que xa enchedes ben o estómago!

 

Saúdos, Henrique!