A chegada dun novo ano

Cando un ano máis remata, a xente adoita propoñerse a facer moitas cousas: que si deixar de fumar, adelgazar, ir ao ximnasio (o típico) ou viaxar, estudiar un idioma, buscar traballo… é dicir, márcanse obxectivos que ao final serán cumplidos ou non, depende da persoa.

O caso é que buscamos estas fechas para cambiar algo que, realmente pódese facer calque día (pois un 4 de marzo levanteime e decidín que para estar en forma saliría correr polas mañás tres veces á semana, por exemplo).

Realmente finde ano é un cambio máis de fecha, é tomar as 12 uvas correspondentes, é brindar con todos aqueles do teu arredor…

Inconscientemente (ou non) estás recibindo un novo ano no que non sabes que pode suceder, Xa que, se analizas todo o ano pasado, moi poucas cousas foron esperadas.

Todos esperamos algo do novo ano! As veces, sen decatarnos de que certos casos dependen moito de nós, e outros nada.

Poucos din “pois a seguir como estábamos”, e moitos din “con tal de que non sexa peor”… Ante un evento así sempre hai que buscar o lado positivo, xa que por iso facemos tanta festividade.

E xa que estamos a pedir, e todos piden: eu non pediría nada para min, nin sequera a lotería, nin a frase feita de “a paz mundial”; eu pediría “cambios”, un cambio que envolva a todo e a todos.

Un cambio de actitude para aqueles que non o ven claro ou inseguros, para aqueles que só pensan en sí mesmos e para aqueles que só saben facer o mal.

Un cambio de situación, non só é “nestes tempos” senón “dende sempre” que existen familias que o están pasando mal.

Un cambio, en breves palabras, na e da humanidade.

Como non depende de min, nin sequera dunha masa de persoas, senón de todo o mundo, só quedara na miña mente e sempre, na miña esperanza.

FELIZ ANO! ;)

O Nadal!

Nesta época tan esperada por moita xente, onde a maxia do creer, a alegría e a ilusión xúntanse para formar o Nadal.
Unha época de descando mental, de comilonas enormes disfrutándoas en familia, xunto cos teus, de mirar pola ventá e ver as rúas alumadas e cheas de vida.

Adultos e nenos viven alonxados de problemas, preocupados polos regalos que están por vir. Os mais pequechos senten unha mezcla de ilusión e medo por ver se reibirán aquel agasallo que tanto desexaban recordando como se portaron este ano.

Todos facemos unha viaxe a aquela historia que se contou, sexamos creentes ou non, chegamos ata o portal de Belén vendo como os Reis Magos lle traen  ouro, mirra e incienso ao neno Xesús. Tamén nos subimos no trineo de Papá Noel xunto co seu gran saco de regalos. Adentrámonos entre o medio das nubes e chegamos a ver a estrela fugaz nunha noite escura e clara á vez.

É unha fecha onde ves a sonrisa na cara de tódalas persoas, facendo un paréntesis a vida real para posicionarse nese momento onde o malo non pasa e a ledicia dun mundo fai presenza.

 

 

Nun nadal de 2004....

Como son unas fechas especieais, eu tamén quixen facer una entrada especial! Por iso, busquei a unha "rapariga" que me axudara con isto do Nadal, e velaquí o seu pensamento:

 

O nadal é unha fecha na que todos e todas disfrutamos coas nosas familias, descansamos, reímonos, comemos… e todo iso xuntos.

Nunha etapa na que todos estamos ilusionados para que Papá Noel e os reis traian regalos, e non carbón, estamos agardando ese día.

Cando chega ese día todos queremos ver a esa xente, pero nosos país dinnos que se quedamos despertos non traerán nada, así aínda temos medo e cerramos os ollos sen sono.

Un día cando nós queramos ir a fóra, saes e ves a un puro Nadal, ves un inverno, ves unhas luces preciosas, ves o que noutras épocas non ves.

É con todo iso dito, desexovos a todos e todas un: Bo Nadal!

 

O dito, e xa dun xeito máis persoalizado, como din na miña terra: Felis Navidá! J

 

 

 

 

A adición

Que é unha adición? Unha adición é eso que necesitas si ou si. Ou é esa acción necesaria de realizar para frear as túas ansias, a túa cabeza. O que é adicto está atrapado a “eso” que non o deixa ser libre.
A maioría das adicións, por non dicir todas, son malas.

O tabaco, ten máis de catro mil substancias tóxicas e máis de seiscentos aditivos con só un obxectivo: Volverte adicto!Cantos máis haxa, máis ricos se volven. O peor é que a xente é consciente disto, e a pesar de sabelo, seguen consumindo.

 

 

Nos anos 60, case ninguén sabía que fumar facía mal, era algo que se vía, algo así como levar o pelo de punta; había xente que o levaba e outra non. Agora, na actualidade, ninguén o ignora e é aquí cando me pregunto: Que poderoso poder (vaia a redundancia), leva a facer algo a sabendas de que che fai mal?

Non che dan ganas de dicir: hei, desperta! Que fumar non é guai, non ten nada positivo: produce cáncer e outras enfermidades, é caro, deixache os dentes podres, a cara desfeita, desprendes un olor horrible e o peor, molestas aos demais. Pero, a pesar diso, cada vez comézase dende máis novos, nesta xeración que crece cada vez máis rápido.

Pero non só hai adictos ao tabaco nin ao alcohol, hai adictos ao traballo, á comida, ás persoas, á soidade…

Hai algo que relaciona a tódolos adictos: creen que cando realizan ou toman a súa droga, xa está, remata a necesidade pero, en realidade, é o comezo, que irá crecendo ata volverse insoportable e amarrarche polo resto da túa vida se non eres o suficientemente forte como para vencelo.

Caendo derrotado

Unha sensación agridulce, gris por onde a mires, mostrando a cara que nunca queres ver. A sensación de derrota só pode ser expresada polos que, alguna vez, caeron derrotados.

Inevitablemente cando alguén gaña, outro perde. Sempre foi así e, a pesar de poder sacar o positivo, a sensación que che produce queda aí, intercalada no medio de ti, recordándocho en cada instante, como un ir e vir na túa cabeza.

Cando se trata nun equipo ou nun grupo de xente, é máis fácil lévalo. Apóianse uns aos outros e a derrota sempre é de todos.

Pero, como isto non se trata só dun caso deportivo nin colectivo, cando só se trata de ti, das túas propias leis persoais, cando sabes que poderias facelo mellor, e miras ao teu arredor vendo que outros si puideron dis: Por que eu non? Por que non fun capaz?

Podes chegar a dubidar de ti, a túa consciencia segrega un montón de pensamentos incontrolados e as túas gañas de sair correndo, berrando, chorando incrementan a cada paso.

Pero é aí, cando alguén che levanta a cabeza, animándoche, dándoche a ver que o lograrás a próxima vez e que, non hai tal crisis para unha vida chea de voltas e sucesos. A pesar de todo, sabes que o tempo cura todo e guiarache polo teu camiño, pero nese momento sabes que estás así, caéndo derrotado.