domingo, 23 de decembro de 2012

A mentira


Posiblemente se esto se publicou será porque o “temido” fin do mundo do 21 de decembro non ocorreu.
Nin sequera eses tres días de escuridade total que se tiña previsto. Esto demostra, unha vez máis, que non hai que crer todo o que se nos di.
As mentiras non son boas. Sempre me preguntei, por que unha persoa minte?

Non pasa nada porque algunhas veces digamos algunha “mentira piadosa”, para salir dun apreto, para facer un chiste, por medos,,,,
Pero cando a mentira se converte en algo constante e diario é cando é maligna.
Moitas veces es consciente de que che están mentindo e segues escoitando. Posiblemente, agora non estaríamos así se non se lle dera vidilla a un mentiroso.
Un mentiroso acaba por creerse as súas propias mentiras, acaba formándose un mundo onde se ve implicada  a xente do seu arredor.
O peor dunha mentira é que cando xa a realizaches estarás obligado a inventar moitas máis para soster a certeza da primeira.
Aínda que ten os seus castigos, a un mentiroso non lle creerás nunca, incluso cando diga a verdade.
Toda a mentira ten a súa consecuencia, pero toda verdade tamén ten a súa consecuencia.
A consecuencia é o motivo polo que buscamos a verdade.
Pero non quero levar esto ata un extremo, está claro que o tema do fin do mundo tiña o seu “atractivo” e a xente deulle vidilla ata que se chegou ao día.
Tamén, ás veces, esta clase de “mitos” dá lugar a que a xente fale un pouco e , polo menos, entreternos con algo, incluso cando este algo sepamos, dende un principio, que é todo unha mentira.

martes, 2 de outubro de 2012

Facerse maior

Cando nos facemos maiores?
Crecer implica que o teu corpo comece a cambiar, é algo inevitable, pero non só o físico cambia.
Os teus pensamentos, os gustos, a maneira de ver a vida…
Facerse maior é algo máis que crecer uns centímetros.
O facerse maior implica madurez e non ten nada que ver coa idade que teñas, se es baixo ou alto.
Podes ter 15 anos e ser maduro e  ter 50 e ser infantil.
Que o tempo pase e o corpo che cambie é natural, non deixar pasar o tempo e cambiar eso, é madurar.
Cando comezas a ver a vida de distinta maneira, saber falar pero tamén escoitar, saber que hai algo maís aló dos teus pensamentos, entender o que antes tomabas por unha tonteria ou simplemente non entendias, mirar atrás e recordar con aprezo aqueles debuxos que vias ou o grupo de música que escoitabas e non avergonzarte deles, todo isto e máis é parte da madurez, e polo tanto, de facerse maior.
É moi fácil utilizar esta frase (Eu son madura) para a túa convenencia cando despois non sabes nin fregar un prato.
Tarde ou cedo faraste maior, ou iso quero pensar eu.
Poder mirar ó meu arredor e ver xente madura.

venres, 7 de setembro de 2012

A imaxinación humana

Lendo un libro atopei estas preguntas:
Quen levantou os moais da isla de Pascua? Existiu entre as islas Fidji o arquipelago das Hawai, e na isla de Pascua o desaparecido continente de Mu? E a atlántida? Existiu algunha vez o mundo do rei Arturo e os seus cabaleiros da Tabla Redonda? Houbo en algún lugar o reino das temidas Amazonas? Pudo algunha vez poblar algunha zona da Terra unha civilización procedente do espazo?


Un montón de preguntas para tan poucas respostas.
Moitos exploradores, científicos e aventureiros intentaron buscar as respostas destas preguntas.
Pero, a realidade, é que non teñen resposta posible.
Son magníficas creacións da imaxinación humana.
Podes ceer ou non creer, pero necesítase esto para facer voar a imaxinación. Moita xente necesita aferrarse a este tipo de historias. Non sería xenial?
Un lugar submariño, unha cidade de ouro, un reino repleto de personaxes máxicos…
Porque é que en realidade a imaxinación humana é un poder moi pouco valorado que pode facer, dende sacarlle unha sonrisa a un rapaciño ata mover masas e masas de xente.

mércores, 5 de setembro de 2012

Unha de contos


Cumbres do Himalaia, 10º baixo cero, unha fría frisa de vento peta no meu rostro.
Máis alá, unha sombra, un animal xigantesco de aspecto parecido a un mono, cuberto de pelo vén cara min, Non podo pensar, témome o peor, a imprensión dese bicho paralízame completamente e de súpeto…
-Papá, o Xeti existe?
-Non o sei, é todo un misterio, dise que só algúns alpinistas aseguran ver a enorme marca das súas pegadas sobre a neve.
- E por qué o representan como un ser malvado?
- Fillo, moita xente xuzga só polo aspecto.
Pensan que por atribuír unhas calidades feroces xa ten que ser malvado. Esa é a realidade desa lenda. O prexuizo da xente antes de coñecer.
…Toda esa impresión vaise co seu primeiro acto. Posa sobre os meus ombreiros unha especie de manto e vaise facendo un xesto de complicidade.


No meu mundo, o xeti, sempre foi un ser bo, oprimido`pola súa mala fama. Que cando alguén máxico ou imaxinario chaga onda el, demostra a súa vontade

venres, 31 de agosto de 2012

Quen son?

Seguramente moita xente se fixera esta pregunta algunha vez.
Como cando nos miramos a un espello: facémolo para ver como nos ven os demáis? Ou para ver se o espello nos devolve a imaxe que temos de nós mesmos?
"¿Espejito, espejito quién es la más bella del reino?"
A madrastra de Blancanieves facéndose preguntas.

Realmente o de fóra é un simple envoltorio que como todo envoltorio acaba nunha basura, ao final só vale para tapar o de dentro. Un envoltorio pode ser moi bonito e despois o de dentro non valer a pena, ou ao revés. Como tamén pode ser bonito por fóra e por dentro, ou ao contrario.
Ao que vou, e deixándome de metáforas absurdas (ou non tanto), é que a larga o de dentro é o que gaña.
Pero agora estase a usar moito eso de aparentar o que un non é, só por entrar nun grupo, por non quedar atrás ou simplemente para chamar a atención.
Suponse que co paso dese algo chamado tempo algo se aprenda, e cada un acade a súa propia personalidade, ou tamén, quedarte sen ela.
E como non só se pode expresar con palabras deixo esto por aquí para sacar algunha conclusión.

xoves, 23 de agosto de 2012

A velocidade do "tempo"

Vivimos nun mundo que, a medida que o tempo pasa, avanza rapidamente.
É simplemente tempo o que pasa ou é algo máis abstrato???
Ese “algo” pasa case sen percatarse, cando miras cara atrás ves a un rapaciño xogando no parque, ou unha rapaciña escalando unha figueira.
Vas mirar por uns zapatos a unha tenda e recordas que o teu número non é o 35 senón o 37.
Ves a unha persoa coñecida. Cantos anos ten? 18? Xa ten 22.
Coñecédela?? Quen lle diría fai 5 anos a Lady Gaga que ía acabar como agora.


Case sen ser consciente ese algo está pasando. Pasa un día, pasa un mes, pasa un ano….
Disfrutar cada momento a tope, coas persoas que ti elixas, confundirte, recapacitar, reir, soñar…
Porque é así, a vida pasa moi rapidamente. E como di moita xente: A vida son tres días e xa vamos polo segundo, así que vive a vida por favor.

mércores, 15 de agosto de 2012

Unha de preguntas

A relatividade. É relativo… Cada vez utilizo máis esa frase… relativo.
Será que todo é relativo?? Ou existe algo absoluto??

martes, 14 de agosto de 2012

Por qué´s

Aproveitando os xogos olímpicos e poñéndome a observar doume pé a falar sobre un tema:
A maioría das medallas gañadas por España son logradas por mulleres.
11 medallas conseguidas por mulleres e 6 medallas conseguidas por homes.


Esto non destacaría se o deporte, ainda actualmente, se relacionase en moitos casos cos homes.
Claro, tendo a selección masculina de fútbol, hockey, waterpolo, baloncesto, balonmán. Só, dous dos cales teñen representación feminina en España.
Ao que vou é que o deporte séguese a estar moi pouco valorado nas mulleres. Xa que ademais, se te poñes a mirar portadas de periódicos, destacan homes cando a maioría das medallas, como xa dixen, coseguíronas mulleres.
Como tamén destaca (perdón, non destaca) o fútbol, balocesto…(todos os demais) feminino. POR QUÉ?? E sen entrar en que os homes cobren máis, nin nada diso, xa que senón non acabo hoxe.
Ainda que tamén,  teño que entrar na ximnasia artísica, natación sincronizada, na que non destacan homes e só hai mulleres.
Neste caso tamén digo. POR QUÉ??
Unha vez escoitei: “Eu se teño que ver un partido de fútbol feminino non o vexo ou se teño que ver ximnasia artística por homes tampouco o vexo”
POR QUÉ?? POR QUÉ?? POR QUÉ??????????
Está claro que unha muller, igual, non lle podas pedir o físico dun home,ou, como tampouco, a un home a elasticidade dunha muller, por exemplo, pero… segue sendo o mesmo deporte,,,,,,,
Animo a que poñades máis exemplos e digades o que pensades con respecto a este tema.


venres, 6 de xullo de 2012

Os sentimentos a través dos sentidos

O olor dunha habitación, dun libro vello, dun perfume…
A visión dunha foto antiga dos teus debuxos preferidos, dunha paisaxe…
Oír esa canción, aquela voz coñecida, un grito de guerra…
Mediante o tacto: abrazar a unha persoa querida, acariciar a cara suave dun bebé, palpar un obxecto…
Distinguir a través do gusto distintos sabores que nos rodean.
E cos cinco sentidos xuntos ou separados obtemos os sentimentos.
Aquela sensación que che dá cando ules a unha persoa determinada, cando ves unha foto de cando eras pequeño, cando escoitas o sonido do mar chocando contra as pedras, cando tocas un instrumento ou cando saboreas unha comida.
A maioría das veces non nos percatamos de que en cada acción transmitimos un sentimento, só cando son fortes e che recorren o corpo todo ata chegar ao corazón.
Non se trata dun amor nin nada diso, senón de algo que non se pode explicar con palabras, sobretodo cando recordas algo do pasado, cando ves aqueles debuxos de cando eras un cativo ou cando escoitas a voz de alguén que non ves fai moito tempo.
Unha vez leín que os sentimentos son pensamentos, ainda que eu non creo que sea iso, simplemente, algo inesplicable.

venres, 29 de xuño de 2012

O valor das palabras

A xente fala moito, pero poucos se preocupan polo valor das palabras.
As palabras son unha arma de destrucción masiva.
Ás vece, usando correctamente as palabras podemos facer calar a miles e millóns de persoas.
Cada palabra ten un significado e moitas delas non se usan dunha maneira adecuada, por iso, moitas veces malinterpretamos o seu significado.
Unha vez dixéronme: “A miña palabra favorita é actuar, porque non se di, faise”.
Unha palabra dita, ou non dita, gritada ou susurrada pode levar a unha revolución.
As palabras están aí, para ser usadas.
As palabras tamén serven para ocultar o que pensamos, o que sentimos.
As palabras dan respostas, pero dan algo máis forte, preduntas.
As palabras fannos reaccionar, fannos sentir, fannos chorar, fannos, reir… Aí está o poder da palabra.
O silencio son palabras gardadas, que non se din. Un xesto, pode dicir máis cunha palabra, unha mirada, unha sonrisa, un son de gloria…
Moitas veces non sabemos por qué calamos, e moitas máis non sabemos por qué falamos.
Deberíamos mirar máis para o valor de cada palabra e aagradecer que están aí.
É igual en que idioma o digas, en voz máis alta ou máis baixa, gritando ou chorando, as palabras están para ser usadas e hai que creer no valor delas.

mércores, 27 de xuño de 2012

A túa oportunidade

Ese instante, cando o balón chega ata a rede, cando pasa polo aro da canastra, cando chegas a meta…Momento de gloria.
Canto tempo tardou en chegar aí?
Os acostumados a gañar teñen pánico a derrota, ese momento no que non es protagonista e non pertence a ti. Por outra banda, os acostumados a perder saen con máis ilusión, esperando esa oportunidade que os faga sentir arriba, ou simplemetne, facelo o mellor posible para que, polo menos, se note melloría. As simples victorias (nas que non te gañas nada) convértense nos mellores agasallos.
A min, o que máis me gusta dos deportes  é o deporte en si, dentro do reglamentario. Perdas ou gañes nunca despreciar ao rival e felicitalo ou animalo dependendo da ocasión.
Por desgracia, esto non sempre ocorre e os protagonista son outros.
Algunhas veces estarás na cima, logo baixarás, logo volverás a subir, ou incluso, nunca chegarás arriba pero sempre se trata do mesmo.
Dende un partido na calle onde non hai límites ata a final dun mundial, eu penso que o importante é disfrutar do que se fai.
Por que ao perder todo se volve de blanco e negro?
A selección española de baloncesto perdendo contra Litunania.

Perder non é malo, sabes que o contrario foi mellor e darache indicios para mellorar. Porque perder só é unha nova oportunidade para volver a empezar, porque caerse implica levantarse e rendirse implica covardía.
Sempre chega unha oportunidade para demostrar o que ti ben sabes!

martes, 26 de xuño de 2012

O comezo

Todo comeza alí, máis alá das estrelas, incluso máis aló do que coñecemos. Universo infinito, brillante, rodeado de planetas, satélites, nubes de pó estrelado, cometas…Algo mellor?
Na Via Lactea atopamos o meu mundo, o que eu observo dende o meu lugar.
Planeta oceánico, rochoso e cheo de millóns e millóns de partículas. Antes invadido por dinosaurios e terreos densos, agora invadido por humáns e construccións artificiosas.
Todos buscan o paraíso, o lugar donde mellor se está.
Pero non o ven? Está aí! Donde ti queiras que estea.
Mirar para  o ceo nunha noite de estrelas e máis aló, Saturno. Sí, aquel planeta rodeado por un montón de aneis. Mira o teu arredor! Podes velo?
Ás veces só hai que poñer un pouco de imaxinación. Pechar os ollo, deitarte nun campiño ao lado do mar e soñar.
Mirar quen está ao noso lado e xa non importará o lugar.
Porque si, moitas veces pedimos demasiado e pensamos en buscar un lugar donde che dean todo servido, pero o paraiso non está tan lonxe e non é desa maneira.
Por que moita xente se conforma con tan pouco e é super feliz así, e por que outra con tanto non é tan feliz?
Só se trata de mirar máis alá do que xa vemos e poderás comprobar que o paraíso non está tan lonxe!
E con esta canción que reflexa un pouco eso do paraíso, despidome ata a próxima.